Ukrajinski jezik – razlika između verzija

|ime jezika kako ga nazivaju njegovi govornici=українська мова/ukrayins'ka mova

|familycolor=lawngreen

|regije=[[Istočna Evropa]]

|govornici=41 miliona<br />

Za konstituisanje staroukrajinskog kao književnog jezika pored književnih djela važni su bili filološki radovi, prije svega gramatika Lavrentija Zizanija ([[1596]]) i ruskoslovenski rječnik Pamve Berinde ([[1627]]). U [[17. vijek]]u počinje da se formira ukrajinska nacija. Poslje izvesnog perioda u kojem nije postojala čvrsta književnojezička norma, književni jezik istočne Ukrajine postepeno postaje ukrajinski književni jezik. Jedna od najkarakterističnijih osobina tog jezika jeste sinteza dijalekatskih, folklornih i kolokvijalnih elemenata sa tradicijom staroruskog književnog jezika, koja u novom ukrajinskom književnom jeziku dobija posebne stilske funkcije.

 

 

Ukrajinska književnost, kao i [[Ruska književnost|ruska]] i beloruska, ima svoj neposredni početak u književnosti Kijevske Rusije. U [[16. vijek|16.]] i [[17. vijek]]u nastaju djela polemičkog sadržaja (I. Višenski), silabička poezija i drama (G. D. Smotricki, A. Rimša) pod uticajem poljske književnosti, i besednička proza (P. Berinda), Krajem [[17. vijek|17.]] i početkom [[18. vijek]]a značajni su i tzv. kozački ljetopisi. U drugoj polovini [[18. vijek]]a stvara veliki filozof, pjesnik i pedagog Grigorije Skovoroda, autor lirskih i satiričnih stihova i basni u prozi. Nova ukrajinska književnost počinje krajem [[18. vijek]]a djelima pjesnika i dramaturga Ivana P. Kotljarevskog. Umjesto dotadašnjeg crkvenoslovenskog on u književnost uvodi narodni jezik. Po ugledu na Kotljarevskog na prelasku iz [[18. vijek]] u [[19. vijek]] tako pišu i drugi pisci (npr. P. Gulak-Artemovski, J. Grebinka i J. Kvitka-Osnovjanenko, rodonačelnik nove ukrajinske proze, koja nastavlja tradiciju ukrajinske burleske i ima crte prosvetiteljskog realizma).