Leovigild – razlika između verzija

'''Leovigild''' je bio [[vizigotizapadni Goti|vizigotski]] kralj u [[Hispanija|Hispaniji]] od [[569]]. do svoje smrti, [[21. april4.|21. aprila]]a [[586]]. Rođen je [[525]]. i bio je sin [[AmalarihAmalarik|Amalariha]]a i [[Klotilda od Burgundije|Klotilde]], kćerke [[HlodovehKlodvig I|Hlodoveha I]], franačkog kralja iz dinastije [[Merovinzi|Merovinga]].

Leovigild je bio proglašen kraljem Vizigota zajedno sa svojim bratom [[Liuva I|Liuvom I]] nakon kratkog perioda anarhije koji je nastupio posle [[Atanagild]]ove smrti, njihovog brata. Obojica su bila [[arijanizamarijanstvo|arijanski hrišćani]]. Liuva, koga su podržavali vizigotski plemići, vladao je vizigotskim posedima na [[Pirineji]]ma, dok je Leovigild vladao Hispanijom.

Leovigild se oženio [[Atanagild]]ovom udovicom, [[Gosvinta|Gosvintom]], pošto je njegova prva žena, Teodosija, majka njegova dva sina [[Hermenegild]]a i [[Rekared I|Rekareda]]a, umrla.

Godine [[573]]. Liuva je umro, i Leovigild preuzima kontrolu nad celim Vizigotskim kraljevstvom. Između 570. i 572. godine, povratio je iz ruku Vizantinaca gradove [[Malaga|Malagu]], [[Medina|Medinu]], [[Sidonija|Sidoniju]] i [[KordobaCórdoba (Španjolska)|Kordobu]]. Takođe je [[585]]. godine osvojio i zemlje [[Svevi|Sveva]] koji su se do kraja [[5. vekvijek|5. veka]]a zadržali u brdima na severozapadu [[IberijskoPirinejski poluostrvopoluotok|Iberijskog poluostrva]], i tako proširio vizigotske teritorije na sever i zapad. Međutim, nije uspeo da potpuno protera [[VizantijaВизантијско царство|Vizantijce]] iz jugoistočne Hispanije.

Iako je bio u stalnom ratu sa Vizantijom u južnoj Hispaniji, Leovigild je prihvatio vizantijski način uprave, oponašao je vizantijski dvorski ceremonijal, kovao novac sa svojim imenom, likom i natpisima po uzoru na vizantijske careve, i u svemu se povodio za vizantijskim uzorima. Takođe je doneo značajne promene i poboljšanja u vizigotskom zakonodavstvu. U svom izmenjenom zakoniku pod imenom '''[[Kodeks Revisus]]''' ({{jez-lat|Codex Revisus}}) na primer, ukinuo je zabranu sklapanja brakova između [[Germana|Germana]] i Rimljana, to jest između [[arijanizamarijanstvo|arijanaca]] i [[Halkedonski sabor|ortodoksnih (halkedonskih) hrišćana]], čime je privukao pre svega pripadnike patricijata da se krvno povežu sa vizigotskim plemstvom.

Leovigild je takođe pokušao da utre put ka ukidanju izborne i prelasku na naslednu monarhiju time što je proglasio svoje sinove [[Hermenegild]]a i [[Rekared I|Rekareda]]a svojim savladarima, i dodelio im na upravu neke provincije. Hermenegild, stariji sin, bio je oženjen franačkom princezom Ingundom, kćerkom [[ZigebertSigebert I|Zigeberta I]], kralja [[Austrazija|Austrazije]] iz [[MecMetz|Meca]]a.

Mnogo kasnije nakon Hermenegildovog pogubljenja, u [[16. vekvijek|16. veku]]u, papa [[Sikst IV]] ga je na insistiranje španskog kralja, [[Filip II od Španije|Filipa II]], kanonizovao pod imenom sv. Hermenegild. Njegova žena je pobegla u Afriku i tražila azil od Mauricija od Vizantije, ali je umrla na putu. Njihov sin, Atanagild, predat je po naređenju vizantijskog cara svojoj babi s majčine strane, Brunehildi, čemu se usprotivio Leovigild. Leovigild je takođe proterao katoličkog biskupa koji je preobratio Hermenegilda, i koji je mnogo pre Hermenegildovog ustanka, proveo određeni broj godina (579—582) u Vizantiji; Katolička crkva ga je kanonizovala kao sv. [[Leandar Seviljski]]. [[Grgur Veliki]] daje neke živopisne detalje o arijanskom fanatizmu sa prilično katoličke tačke gledišta verzije ovih događaja (Dijalozi, III, 31).

Sa smrću Leovigilda, njegov sin, [[Rekared I]], koji je odbacio [[arijanstvo|arijanizam]] i prihvatio ortodoksno hrišćanstvo [[589]]. godine, doneo je religiozno i političko jedinstvo Vizigotskom kraljevstvu i njegovim podanicima.

*[[Edvard Gibon|Edward Gibbon]], [http://etext.library.adelaide.edu.au/g/gibbon/edward/g43d/chapter37.html ''History of the Decline and Fall of the Roman Empire''], Chapter 37.