Giovanni Boccaccio – razlika između verzija

Đovani Bokačo, jedan od najznačajnijih pisaca [[humanizam|humanizma]], rođen je [[1313]]. godine, najverovatnije u [[Certaldo|Certaldu]], kao vanbračno dete imućnog trgovca Bokačina di Kelina. Mladost je proveo u [[Napulj]]u, gde se školovao i započeo svoj književni razvoj. Kada se pojavila crna [[kuga]] [[1348]]. godine, Bokačo se nalazio u [[firenca|Firenci]]. Od [[kuga|kuge]] su umrli njegov otac i maćeha, i tada je Bokačo ostao na čelu roditeljskog doma. Nakon [[1348]]. godine, književna slava i društveni položaj počeli su da mu donose različita priznanja od firentinske Komune. Pisac se tokom sledeće decenije bavio raznim zvaničnim, [[diplomatijadiplomacija|diplomatskim]] poslovima. Veoma veliki uticaj na Bokačov duhovni razvoj i književni rad imao je [[Petrarka]], sa kojim se Bokačo upoznao [[1350]]. godine u [[Firenca|Firenci]], i sa kojim je ostao prijatelj do kraja života. Propast zavere u decembru [[1360]]. godine, u koju su bile umešane ličnosti veoma bliske Bokaču izmenila je političke odnose unutar firentinske Komune. U tom periodu Bokačo je udaljen od javnih obaveza. Razočaran prevarama i intrigama u gradskom političkom životu pisac se povukao u [[Certaldo]], gde je učio i meditirao. U novoj fazi političke napetosti, Bokačo je dobio nova javna zaduženja. Od velike važnosti bila je njegova poslanička misija, od avgusta do novembra [[1365]]. godine, koja je papi [[papa Urban V|Urbanu V]] donela podršku [[Firenca|Firence]] za povratak papskog dvora u [[Rim]]. U proleće [[1371]]. godine vratio se u [[Certaldo]] sa svog poslednjeg putovanja u [[Napulj]], i tu je živeo u oskudici, bolestan, među svojim knjigama. Godine [[1373]]. firentinska Komuna ga je pozvala da u crkvi [[San Stefano di Badija]] javno čita i tumači [[BožanstvenaDivina komedijaCommedia|Danteovu Komediju]]. Umro je u [[Certaldo|Certaldu]] 21. decembra [[1375]]. godine.

Duh [[Napulj]]a, kao i život koji je tamo vodio sasvim je odgovarao Bokačovim ljudskim, intelektualnim i stvaralačkim težnjama. Kretao se u krugovima učenih ljudi i otmenog sveta. Bilo mu je omogućeno da koristi veliku kraljevsku biblioteku, u kojoj je zadovoljavao svoja široka interesovanja u vezi sa [[Književnost|književnošću]], [[astrologija|astrologijom]], [[mitologija|mitologijom]] i drugim područjima. U takvoj društvenoj i kulturnoj sredini, kojoj je obeležje davala [[hedonizam|hedonistička]] i [[aristokratijaaristokracija|aristokratska]] literatura, Bokačo je započeo intenzivnu književnu aktivnost, kako na [[latinski jezik|latinskom]], tako i na [[narodni jezik|narodnom jeziku]]. Ipak, usredsredio se na dela na narodnom jeziku namenjena dvorskoj sredini u kojima je obradio niz [[motiv]]a u vezi sa sopstvenom ličnošću.

Bokačo, poput [[Petrarka|Petrarke]] i [[Dante Alighieri|Dantea]]a doživljava kao najznačajniji događaj u formiranju sebe kao književnika susret sa ženom, koja će ostati njegova jedina prava i nikad zaboravljena ljubav. I danas je nejasno da li je ova velika Bokačova ljubav samo plod mašte i literarne konvencije ili realan doživljaj presudan u razvoju pisca. Bokačova [[Fijameta]] je, kako on sam tvrdi, bila nezakonita ćerka [[Robert Anžujski|Roberta Anžujskog]].

Ako se izostave razne ''[[Rime]]'', prvo delo koje je Bokačo sastavio bio je kraći [[epika|spev]], ''[[Dijanin lov]]'', mala [[poema]] od osamnaest pevanja u [[tercina]]ma.

U ''[[DekameronDecameron|Dekameronu]]u'', remek delu oblikovanom najverovatnije između [[1348]]. i [[1351]]. godine, Bokačo je uspeo da prikaže život u svoj njegovoj punoći i da stvori predstavu svestrane, bogate slike o ljudima, najrazličitijih iskustava i [[tip]]ova. Dekameron je zbirka od sto [[novela]], vešto osmišljene, precizne [[struktura|strukture]], koja najavljuje Bokača kao jednog od najznačajnijih nosilaca [[humanizam|humanističkih]] ideja.

== [[Decameron|Dekameron]] ==

* [[Erich Auerbach|Erih Auerbah]], ''Fra Alberto'', ''Mimesis'', [[Nolit]], [[Beograd]], 1978.