Razlike između izmjena na stranici "Euzebije iz Cezareje"

'''Euzebije''' ili '''Evsevije iz Cezareje''' (Εὐσέβιος, oko [[275]]-[[339]]), poznat i kao '''Jevsevije Pamfil''' (''Eusebius Pamphili'' - Evsevije [prijatelj] [[Pamfil iz Cezareje|Pamfilov]]) bio je [[episkopos|episkop]] rodne Cezareje od [[311]]. i savetnik [[Konstantinkonstantin IVeliki|cara Konstantina]] posle [[Licinije|Licinijevog]] poraza.

Evsevije je bio [[Hrišćanstvo|hrišćanski]] istoričar, erudita, apologeta i [[Filologija|filolog]]. Sabrao je sva dokumenta i podatke koji se tiču događaja i hrišćanskih ustanova, pisaca i mučenika prve [[Hrišćanska crkva|hrišćanske crkve]]. U ''Crkvenoj istoriji'' sakupio je ne samo najvažniji istorijski materijal o prvobitnom hrišćanstvu, nego je prepisao i odlomke tekstova, komentara i akata od velike vrednosti za rekonstrukciju postapostolske Tradicije. U '''Hronici'' ili ''Hronološkim kanonima'' sintetički izlaže stablo sa datumima iz sveštene i profane istorije. Evsevije Kesarijski je formulisao svoju ličnu koncepciju o istoriji sveta i Crkve, afirmišući u procesu istorije pedagogiku božiju koja uvek potvrđuje pobedničku Crkvu. U taj proces pobedničke Crkve upisuje se i pobeda cara Konstantina, kome je sačinio biografiju u spisu ''Život Konstantinov''. Carska ličnost i institucije nisu ništa drugo do zemaljski odsjaj božanske suverenosti. Saradnik Pamfilov (bibliotekara u Cezareji), učenik [[Origen]]ov, on podržava u početku [[Arije|Arija]], ali posle [[NikejskiPrvi nikejski sabor|Nikeje]] postaje sledbenik pravoslavnih. U ''Jevanđeoskoj pripremi'' (Εὐαγγελικὴ προπαρασκευή) otkriva patrimonijum nehrišćanskih religija te dokazuje da hrišćani s pravom daju prednost [[Judeizamjudaizam|jevrejstvu]] nad [[paganstvopaganizam|paganstvom]]m i da ''[[Stari zavjet|Stari zavet]]'' predstavlja izvor za [[Antička filozofija|grčku filozofiju]].

''Crkvena istorija'' je napisana [[315]]. godine i daje najranija pisana svedočanstva o Konstantinovom obraćenju u hrišćanstvo. ''Život Konstantinov'' Evsevije je završio uoči svoje smrti [[339]] godine. Zbog pojedinih, kako jezičkih tako i istoriografskih odstupanja od ranijeg dela, ovo delo je pod lupom istoričara koji veruju da je nastalo između druge polovine [[4. vekvijek|4]]. i početka [[5. vekvijek|5. veka]] od nepoznatog autora.

Prvi autori koji su dali grubu hronologiju drevnosti, bili su [[Pamfil iz Cezareje]] i [[Hijeronim]], koji se tradicionalno smeštaju u 4. vek. Međutim, njihovi su tekstovi pronađeni tek u kasnom [[Srednjisrednji vekvijek|srednjem veku]]. Osnovu hronologije Esevije je dao u ''Istoriji vremena od početka sveta do Nikejskog sabora'' (takozvana ''Hronika'' – Χρονικόν). Grčki original sada postoji samo u odlomcima i dopunjuje se slobodnim [[Latinski jezik|latinskim]] sv. Hijeronima. Zanimljivo je da je [[Nikifor Kalista]] u [[14. vekvijek|14. veku]] preduzeo pokušaj da napiše novu istoriju prva tri veka, ali nije mogao da uradi ništa više, već da ponovi ono što je rekao Evsevije.