|
Istoričari "[[Kasna antika|pozne antike]]" za predmet svog istraživanja uopšte ne uzimaju mogućnost da je Rimsko carstvo u bilo kojem trenutku "palo", već smatraju da je tokom vekova došlo do "transformacije", te da se koreni [[Srednji vek|srednjovekovne]] kulture mogu naći već duboko utkani u poznoj rimskoj kulturi. Zbog toga se najveća pažnja njihovih istraživanja usredsređuje na kontinuitet između antičkog i srednjovekovnog doba. Prema ovim teorijama, nikakvog oštrog reza nikada nije ni bilo, već se radi o postepenom, prelaznom procesu. Došlo je do logičnog prenosa vlasti sa centralne vlade na lokalna, varvarska ali "romanizovana" kraljevstva, a taj je prenos bio podstaknut dvovekovnim bliskim kontaktima (i sukobima) među germanskim plemenima, Hunima i Persijancima. Prema ovoj teoriji, međutim, uloga varvara bila je ključna: bez njihove intervencije Zapadno rimsko carstvo opstalo bi u nekom obliku.
=== Efikasnost uprave ===
rimsko sranje od carstva
Međutim, gledište koje danas ima možda najviše pristalica usredsređuje se na sposobnost carstva da održava svoj politički i vojni integritet ― što je očigledno središnja i najvažnija nit ― i na trenutak u kome je ta sposobnost najdramatičnije poljuljana i u kome ona nestaje, a to je period "varvarskih invazija", dakle od 407. godine tokom naredne decenije. Ukoliko se, pak, ispita ovaj trenutak i u unutrašnjem razvoju potraže razlozi za slabost carstva, oni se mogu naći jedino u upravi. Nije nedostajalo vere u cara i lojalnosti prema njemu, niti vojne tehnologije barem jednake tehnologiji osvajača, niti stanovništva dovoljno velikog da opremi veliku vojnu silu, niti same sile (barem na papiru), niti ekonomskog potencijala neophodnog za naoružavanje te vojske. Odgovornost za pojedinačne poraze koje detaljno opisuju savremenici mogu se gotovo listom pripisati iskvarenosti administracije, što je vojnike činilo nedisciplinovanim, neuvežbanim, često na stalnom odsustvu i bez dobrog motiva i neophodne opreme za borbu. Vojnici nisu bili plaćani, zbog raznih zloupotreba u sakupljanju i distribuciji robe i novca, dobijenih od poreskih obveznika; od njihovih dužnosti odvlačila ih je navika da pljačkaju svoje domaćine u [[Rimske provincije|provincijskim]] gradovima, bilo na sopstvenu inicijativu ili na inicijativu svojih vođa. Iz istog tog razloga ― tj. zbog zloupotrebe moći zadobijene službom u vojsci ili birokratiji ― u gradskoj upravi više nije učestvovala urbana [[elita]], čiji su članovi još mnogo pre 407. godine iz aktivne službe otišli na razne administrativne položaje koji su ih oslobađali obaveza prema njihovim gradovima. Konačno, iz istog razloga sposobni ljudi u centralnoj vladi nisu mogli razviti korektivne mere koje su bile potrebne protiv ovih [[Sistem|sistemskih]] slabosti, jer se od njih krila istina, jer su bili prepušteni neposobnim ili potkupljivim saradnicima, ili jer su ih spletkaroši, kojima su bili okruženi, sprečavali da se održe na vlasti. Detalji svih ovih optužbi koje se mogu izneti protiv poznorimske uprave otkrivaju se u velikoj zbirci carskih edikta objavljenoj 438. godine, [[Teodosijev kodeks|Teodosijevom kodeksu]], kao i u delima savremenih pisaca s Istoka i Zapada, kao što su [[Sinezije]], Avgustin, [[Libanije]], [[Temistije]], [[Hrizostom]], [[Simah]], biskup [[Maksim iz Turina]], i, pre svih, [[Amijan Marcelin]]. Carstvo koje u trenutku najveće hitnosti nije moglo angažovati svu odbrambenu snagu, koju je još uvek posedovalo, nije ni moglo odoleti spoljnom neprijatelju.
== Literatura ==
|
