Pinjin – razlika između verzija

Hanju pinjin je odobren [[11. februar]]a [[1958]]. godine na petom zasjedanju Svekineske narodne skupštine Narodne Republike Kine. Time je zamijenjen zapis „bopomofo“ kao način podučavanja standardnog kineskog jezika u kontinentalnoj Kini i [[kineski poštanski sistem romanizacije]]. [[Ujedinjene nacije]] su na zahtjev kineske vlade [[1979]]. godine preporučile svim svojim članicama hanju pinjin kao standardni sistem [[romanizacija|romanizacije]]. Godine 1979. ga je odobrila i [[Međunarodna organizacija za standardizaciju]] (ISO) kao način romanizacije standardnog kineskog jezika (ISO-7098:1991). Nakon toga pinjin je potisnuo stare sisteme romanizacije kao što je Vejd-Žil iz 1859. godine (nadopunjen 1892. godine) i Jejlovsku transkripciju kineskog jezika za englesko govorno područje, francusku [[EFEO]], te njemačku i brojne druge transkripcije koje se danas rijetko koriste. Godine 2001. Kineska vlada je izglasala zakon o zajedničkom narodnom jeziku, koji je dao pravnu osnovu za korišćenje pinjina<ref>„Hanyu Pinyin system turns 50“, časopis „Strejt tajms“ ({{jez-eng|Straits Times}}), od [[11. februar]]a 2008.</ref>.

 

 

# ˉ gornji ton (makron)