Književnojezička tradicija staroruskog jezika nastavljena je na najneposredniji način u ruskom književnom jeziku. Krajem [[XII vek]]a oslabila je državna moć Kijevske Rusije, ojačali su lokalni centri i postalo je izrazitije prisustvo dijalekatskih crta u staroruskom jeziku, da bi zatim sticaj više unutrašnjih i spoljašnjih faktora (tatarsko-mongolska najezda, a kasnije opasnost od poljske i litavske ekspanzije sa zapada) još više ubrzao proces formiranja posebnih istočnoslovenskih naroda i njihovih jezika. Politički i kulturni centar velikoruskog naroda bila je Rostovsko-suzdaljska zemlja, a kasnije - Moskovska država. Tokom [[14. vek|XIV]] i [[XV vek]]a na tlu Moskovske države formira se velikoruski narod, kao i velikoruski jezik sa osnovnim grupama dijalekata koje su se uglavnom sačuvale do danas.
U [[XIV vek]]u završava se period opšteistočnoslovenskog, odnosno staroruskog jezika (drevnerusskiй яzыk) i počinje period staroruskog jezika u užem smislu (starorusskiй яzыk), koji je trajao do [[XVII vek]]a; od [[XVII vek]]a počinje period razvoja ruskog jezika; on se završava početkom [[XIX vek]]a, kada se formira savremeni ruski jezik.
