|
| |
|
| |
Manastir Gračanicu je sagradio kralj Milutin 1321. godine i posvetio je Uspenju Presvete Bogorodice. Manastir se nalazi u selu Gračanica, 10 km. udaljen od Prištine, administrativnog centra Kosova i Metohije.
Manastir Sv. Bogorodice u Južnoj Srbiji, na levoj obali reke Gračanke, desna pritoke Sitnice, južno od Prištine na Kosovu, zadužbina je kralja Milutina, njegove žene Simonide i sina Stefana. Podignuta je 1321. godine i obdarena bogatim poklonima kao u imanju tako i u povlasticama. Ona je podignuta na mestu stare crkve u kojoj je bila stolica lipljanske episkopije.
Vreme 14. i 15. veka bio je period velike duhovne slave manastira. U Gračanici je živelo stotine monaha koji su bili razvili veoma intenzivnu duhovnu i umetničku delatnost. U drugoj četvrtini 16. veka tu je bilo i središte novobrdskog mitropolita koji je u manastir doneo i prvu štampariju. Kasnije, usled velikih turskih zuluma, manastir je napušten i crkva je služila za parohijske potrebe. Posle Drugog svetskog rata, manastir su obnovile monahinje i od tada on služi kao ženski manastir. Danas u njemu živi 20-tak sestara koje se bave ikonopisanjem, vezom, poljoprivredom i drugim monaškim poslušanjima.
Nakon rata na Kosovu i Metohiji 1999. godine u manastir Gračanicu je preneto sedište episkopa raško-prizrenskog koji je morao da napusti Prizren. Manastir je postao ne samo duhovno već i nacionalno i političko središte srpskog naroda ovog kraja. U njemu se svakodnevno organizuju brojni skupovi i sastanci sa međunarodnim predstavnicima sa ciljem da se obezbedi opstanak i život srpskog naroda na Kosovu i Metohiji.
Dalje...
|
|
|
|
| |
|
|
- Da se zapadni deo nizije srednjeg Podunavlja nazivao u staro doba Panonija.
- Da je reka Sava duga 940 kilometara i da je samim tim druga reka po dužini u jugoistočnoj Evropi.
- Da je zapadna kapija Beograda, koju je projektovao Mihajlo Mitrović, visoka čak 115 metara, što je čini drugim najvišim neboderom u Beogradu.
- Da najstariji pisani tragovi o današnjem imenu grada Zemuna datiraju čak iz XII veka.
|
|
|
|
|
| |
|
| |
Ivo Andrić (1892, Dolac kod Travnika - 1975, Beograd), srpski i jugoslovenski književnik i kraljevski diplomata. Dobitnik je Nobelove nagrade za književnost 1961. za roman Na Drini ćuprija (1945) koji se bavi životom u Višegradu od doba Mehmed-paše Sokolovića pa do ratnih operacija tokom Prvog svetskog rata.
Ivo Andrić je rođen 9. oktobra 1892. godine u Travniku, mahala Zenjak broj 9, Bosna i Hercegovina. Knjige rođenih kažu da mu je otac bio Antun Andrić, podvornik, a majka Katarina Andrić, iz porodice Pejić. Odrastao je u rimokatoličkoj porodici i izjašnjavao se kao Hrvat minimalno do završetka fakulteta, a u doba Jugoslavije se počinje nacionalno izjašnjavati kao Srbin. Djetinjstvo je proveo u Višegradu gdje je završio osnovnu školu. Andrić 1903. godine upisuje Veliku gimnaziju, najstariju bosansko-hercegovačku srednju školu u Sarajevu, a filozofiju - odsjek za slovenske književnosti i istoriju u Zagrebu, Beču, Krakovu i Gracu. Doktorsku disertaciju "Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine" (Die Entwicklung des geistigen Lebens in Bosnien unter der Einwirgung der turkischen Herrschaft) Ivo Andrić je odbranio je na Univerzitetu u Gracu 1924. godine. Njegova rodna kuća je danas otvorena kao muzej - Memorijalni muzej-kuća Ive Andrića.
Kao gimnazijalac, Andrić je vatreni pobornik integralnog jugoslavenstva, pripadnik je naprednog nacionalističkog pokreta Mlada Bosna i strastveni je borac za oslobođenje južnoslovenskih naroda Austrougarske monarhije.
Umro je 13. marta 1975. godine u Beogradu.
Dalje...
|
|
|
|
| |
|
|
- Golubački Grad, Viminacijum, Cer, Romulijana, Rtanj, Milena Pavlović-Barili, Goran Marković, Babin zub, Midžor, Beograđanka, Zvečanski grad, Smederevska tvrđava, Beli dvor, Istorijski muzej Srbije, Botanička bašta Jevremovac, Sićevačka klisura, Reprezentacija Srbije u hokeju na ledu, Saša Pavlović
|
|
|
Ostali portali