Obojeni metali
Obojeni metali (engleski: Non-Ferrous Metals) su svi metali koji u sebi nemaju željezo.[1]
| Obojeni metali | |
|---|---|
 | |
Podjela uredi
Metali se uobičajeno dijele na Crne i Obojene, prema toj podjeli u crne metale se ubraja željezo (ponekad mangan i krom), a svi ostali metali su obojeni i dijele se na četiri grupe;
Teški obojeni metali uredi
U njih spadaju metali čija je gustoća veća od 5 kg/dm³, iako neki smatraju da je ta granica 3,8 kg/dm³. To su: Olovo (Pb), Bakar (Cu), Cink (Zn), Nikal (Ni), Kobalt (Co)[2]
Laki obojeni metali uredi
To su oni metali čija je gustoća manja od 5 kg/dm³, u njih spadaju: Aluminij (Al), Magnezij (Mg), Berilijum (Be), Titan (Ti).[2]
Plemeniti metali uredi
To su; Zlato (Au), Srebro (Ag) i Platina (Pt)[2]
Rijetki metali uredi
U njih se ubrajaju; Indijum (In), Galijum (Ga), Selen (Se), Telur (Te), Volfram (W), Vanadijum (V), Molibden (Mo), Cirkonijum (Zr), Renijum (Re), Uran (U)
Ta grupa metala dijeli se i na: rastresite, teško topive i radioaktivne.[2]
Karakteristike uredi
Glavne karakteristike obojenih metala u odnosu na čelik su; to što imaju slabije mehaničke karakteristike, ali su elastičniji, otporniji na koroziju, bolji su provodnici topline i elektriciteta, nisu magnetički, imaju manju specifičnu težinu i otporni su na trenje.[1]
Najvažniji obojeni metali za mašinsku industriju su; bakar, cink, nikal, aluminij, magnezij, titan i legure; bakra, aluminija i magnezija.[2]
Izvori uredi
- ↑ 1,0 1,1 „Non-Ferrous Metal” (engleski). ScienceDirect. Pristupljeno 7.01.2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 „Obojeni metali i legure” (srpskohrvatski). Pomorska škola Kotor. Pristupljeno 7.01. 2021.
Vanjske veze uredi
- Non-Ferrous Metal (en)