Novo učenje
U historiji ideja Novo učenje u Evropi pojam je koji se koristi za renesansni humanizam, razvijen kasnije u petnaestom vijeku. Nedavno prikupljeni klasični tekstovi izazvali su filološkog istraživanja prefinjenog i klasičnog latinskog stila u prozi i poeziji.
Taj pojam često se koristio i za druge trendove, među kojima je i formuliranje veze između Crkve i pojedinca koja je proizašla iz protestantske revolucije.[nedostaje referenca] Savremenici su primijetili sljedeće: Thomas Howard, 3. vojvoda Norfolka jadikovao je "Bilo je veselo u Engleskoj prije pojave novog učenja", u vezi sa čitanjem Biblije.[1]
Ranije "novo učenje" imalo je sličan uzrok, dva vijeka ranije. U tom slučaju, u pitanju su bili otkriveni Aristotelovi tekstovi, sa velikim utjecajem na skolastiku.[2] Kasnija faza Novog učenja u renesansi podrazumijevala je početke naučne misli. Tu se Francis Bacon ističe kao važna referentna tačka i pokretač.[3]
Povezano uredi
Bilješke uredi
- ↑ W. A. Sessions, Henry Howard, the Poet Earl of Surrey: A Life (1999), str. 11.
- ↑ The Cambridge History of Later Medieval Philosophy: From the Rediscovery of Aristotle to the Disintegration of Scholasticism, 1100-1600 (1988), str. 521.
- ↑ Joyce Appleby, Knowledge and Postmodernism in Historical Perspective (1996), str. 3.