Napad snaga Privremenog sovjeta na Grozni

Datum	26-27. novembar 1994
Lokacija	Grozni, Čečenija
Ishod	odlučujuća pobjeda snaga Čečenske Republike Ičkerije

Juriš snaga Privremenog sovjeta Čečenske Republike na Grozni
	Segment Prvog čečenskog rata
Datum	26-27. novembar 1994
Lokacija	Grozni, Čečenija
Ishod	odlučujuća pobjeda snaga Čečenske Republike Ičkerije
Sukobljene strane
Ruska Federacija Snage Privremenog sovjeta Čečenske Republike (protivnici Džohara Dudajeva); ; FSK;	Čečenska Republika Ičkerija (pristaše Džohara Dudajeva)
Komandanti i vođe
Umar Avturhanov; Bislan Gantamirov; Ruslan Labazanov; Said-Magomed Kakijev; Mihail Kolesnikov; Genadij Žukov	Aslan Mashadov; Šamil Basajev
Snage
	nepoznato
Žrtve i gubici
500 poginulih, 50-200 zarobljenih, ; 20-23 tenka uništena, oko 20 tenkova zaplijenjeno	nepoznati

Napad snaga Privremenog sovjeta na Grozni ili Novembarski napad na Grozni, također poznat i kao Bitka za Grozni u novembru 1994. godine, je bio oružani sukob koji se u novembru 1994. godine odigrao u Groznom, glavnom gradu Čečenije između snaga samoproglašene Čečenske Republike Ičkerije odanih separatističkom predsjedniku Džoharu Dudajevu na jednoj, te snaga čečenske pro-ruske opozicije kojima je Rusija pružala obavještajnu, materijalnu i kadrovsku podršku. Predstavljao je pokušaj puča kojim se Dudajev nastojao svrgnuti, odnosno u Čečeniji uspostaviti pro-ruska vlast i tako okončati de facto nezavisnost koju je Čečenija uživala od raspada SSSR prije tri godine. Do njega je došlo nakon eksalacije sukoba između Dudajeva i suparničkih čečenskih vođa, među kojima se najviše isticao gradonačelnik Groznog Bislan Gantamirov, i koji su u ljeto 1993. osnovali paralelne organe vlasti poznate kao Privremeni sovjet Čečenske Republike. Ruska vlada se za zbivanja u Čečeniji, iako formalno nije priznavala njenu nezavisnost, počela ozbiljno zanimati tek u ljeto 1994. godine, te je tada počelo tajno pomaganje čečenske opozicije novcem, oružjem, a na kraju i aktivnim pripadnicima ruske vojske koji su se borili kao najamnici u njenim redovima. Razni čečenski vođe su prije toga pokušali zauzeti Grozni više puta - snage Ruslana Labazanova 24. augusta, te snage Bislana Gantamirova 16. oktobra. Za treći pokušaj je osiguran veliki broj tenkova sa ruskim posadama, kao i podrška jurišnih helikoptera. Oklopna kolona je čečensku granicu prešla 22. novembra; iako je u nekoliko navrata napadnuta od strane separatističkih snaga pri čemu je izgubljeno nekoliko tenkova, uspjela se do jutra 26. novembra probiti do samog Groznog. Međutim, u samom gradu je dočekao neočekivano žestoki i dobro organizirani otpor pod vodstvom Šamila Basajeva; u borbama, koje su bile posebno žestoke oko predsjedničke palače i sjedišta bivšeg KGB-a, pro-ruske snage su pretrpile strahovite gubitke koji se procjenjuju na nekoliko stotina poginulih i zarobljenih, a separatisti su uspjeli uništiti i zarobiti najveći broj neprijateljskih tenkova. Popodne sljedećeg dana su pro-ruske snage napustile Grozni. Ishod bitke je predstavljao ne samo veliku pobjedu separatista, nego i katastrofalan fijasko ruskog predsjednika Jeljcina. Separatisti su uspjeli zarobiti relativno veliki broj aktivnih ruskih vojnika te ih paradirati na televiziji, nakon čega je ruskoj vladi postalo nemoguće negirati umiješanost u čečenski sukob. Jeljcin je na te događaje reagirao 29. novembra slanjem ultimatuma čečenskim vlastima da "razoružaju sve paravojne formacije" i zaprijetio da će u suprotnom "uspostaviti ustavni poredak svim sredstvima". Nakon što je Dudajev odbio Jeljcinove zahtjeve, 10. decembra su ruske snage počele vojne akcije u samoj Čečeniji koje će kasnije postati poznate kao Prvi čečenski rat.