Neocionizam

Neocionizam je ultranacionalistička struja koja se unutar cionističkog pokreta pojavila 1970-ih godina. Njeno biračko tijelo sastoji se većinom od jevrejskih naseljenika i nacionalista diljem Izraela, a okupljeno je oko radikalnih desničarskih stranaka kao što su Mafdal i Likud, odnosno manjih frakcija poput Tehije, Cometa, Moledeta i Jisrael ba-alije koje su utemeljene od strane imigranata iz bivšeg SSSR-a. Neocionistički pokret u fokus stavlja iredentistički koncept "biblijske Zemlje Izrael" koji se po njihovom shvaćanju odnosi ne samo na suvremeni Izrael već i na sve teritorije pod izraelskom vojnom kontrolom (Zapadna Obala, Pojas Gaze i Golanska visoravan), te zajedno predstavljaju srž identiteta jevrejske države. Druga bitna komponenta koja definira neocionizam je etnički nacionalizam pri čemu se na Jevreje gleda kao na homogenu duhovno-etničku zajednicu s povlaštenim statusom u odnosu na druge izraelske državljane. Uz svesrdnu isključivost i nacionalizam, određeni neocionisti također gaje militarističke i intervencionističke, ili čak antidemokratske i rasističke stavove. Izraelski sociolozi, politolozi i društveni kritičari ističu da su neocionističke teritorijalne pretenzije i šovinizam jedan od ključnih problema regionalnih tenzija i izolacionizma na međunarodnoj razini. U vjerskom i ekonomskom smislu, neocionizam ideološki nije homogen i obuhvaća religiozne i sekularne odnosno liberalnije i konzervativnije elemente. Korijene neocionizma analitičari datiraju u 1970-e kada je zbog uspjeha u Šestodnevnom (1967) i Jomkipurskom ratu (1973) izraelskim javnim mnijenjem dominirao stav da je agresivna politika ključ rješavanja problema, a kasnije je dodatno osnažen palestinskim intifadama (1987–1993; 2000–2008), neuspješnom konferencijom u Camp Davidu (2000), kao i istovremenim priljevom velikog broja istočnoevropskih doseljenika. Kao antipod neocionizmu navodi se postcionizam, struja koja se profilirala ranih 1980-ih na temelju općeg protivljenja vojnoj intervenciji u Libanonu (1982), a karakteriziraju je liberalizam, pacifizam i izgradnja građanske države. Pristaše postcionizma uglavnom su iz srednje klase koncentrirane u većim obalnim gradovima poput Tel Aviva.

Literatura

• (en) Ghazi-Bouillon, Asima A. (2009). „6. Neo-Zionist Responses?: Seizing History, Shaping Policy”. Understanding the Middle East Peace Process: Israeli Academia and the Struggle for Identity. Routledge studies on the Arab-Israeli conflict. 3. London; New York: Routledge. str. 118-143. ISBN 9780415775977. OCLC 213110826. 
• (en) Kaplan, Eran (2015). Beyond Post-Zionism. Albany: State University of New York Press. str. 54-55. i 190. ISBN 9781438454351. OCLC 871186955. 
• (en) Nocke, Alexandra (2009). The Place of the Mediterranean in Modern Israeli Identity. Jewish identities in a changing World. 11. Leiden; Boston: Brill. str. 22-24, 169. i 240-241. ISBN 9789004173248. OCLC 298188051. 
• (en) Penslar, Derek Jonathan; Shapira, Anita (2003). Israeli Historical Revisionism: From Left to Right. Hoboken: Frank Cass Publishers. str. 57-59. ISBN 9780714683133. OCLC 50292222.