Nashville (film)
Nashville je američki igrani film snimljen 1975. godine u režiji Roberta Altmana, poznat po tome što se smatra jednim od najboljih ostvarenja njegove filmografije i najuticajnijih filmova svog doba.
| Nashville | |
|---|---|
.jpg) | |
| Režija | Robert Altman |
| Producent | Robert Altman Jerry Weintraub |
| Scenario | Joan Tewkesbury |
| Uloge | Ned Beatty Ronee Blakley Keith Carradine Geraldine Chaplin Henry Gibson Michael Murphy Lily Tomlin |
| Muzika | Richard Baskin |
| Fotografija | Paul Lohmann |
| Montaža | Dennis M. Hill Sidney Levin |
| Studio | ABC Motion Pictures |
| Distribucija | Paramount Pictures |
| Datum(i) premijere | 11. 6. 1975
|
| Trajanje | 160 min. |
| Zemlja |  Sjedinjene Države |
| Jezik | engleski |
| Budžet | 2,2 mil. $ |
| Bruto prihod | 9,984.123 $[1] |
Po žanru predstavlja kombinaciju drame i satirične crne komedije. Radnja se odvija tokom pet dana u Nashvilleu, središtu američke industrije country muzike kada se, u sjeni velikog skupa koga pred izbore 1976. godine održava populistički predsjednički kandidat, u gradu okupljaju neka od velikih zvijezda countryja, gospela i folka. Protagonisti su raznorodna grupa ljudi koja se tom prilikom našla u gradu - od samih muzičara, članova njihove pratnje, lokalnih muzičkih talenata, producenata, običnih građana, novinara i fanova - a prilikom čega svatko od njih pokušava, sa različitim dozama uspjeha, riješiti svoje poslovne, financijske, ljubavne i druge probleme.
Altman je film počeo raditi na vrhuncu svoje karijere, kada je uživao status jednog od najuglednijih svjetskih filmaša. Ideju je dobio nakon što mu je ponuđeno da snimi film čija bi se radnja odvijala u Nashvilleu; taj je projekt odbio, ali je zato svoju stalnu suardnicu, scenaristicu Joan Tewksbury, poslao u taj grad da pogleda može li napraviti originalni scenario. Tewksbury je prilikom boravka u gradu pisala dnevnik čiji su brojni detalji kasnije ušli u scenario; sa druge strane, sam Altman se u potpunosti nije držao scenarija, nego je, u skladu sa svojom dotadašnjom praksom, dozvolio glumcima da improviziraju tekstove. Scenario je također inspiraciju pronašao u stvarnim ličnostima tadašnje američke country scene kao što su Loretta Lynn, Lynn Anderson, Kris Kristofersson i folk trio Peter, Paul and Mary, a koji imaju svoje fiktivne ekvivalente među protagonistima filma.
Altman je u filmu usavršio narativnu formu koja će kasnije postati njegov zaštitni znak, a koju će kopirati brojni drugi filmaši - korištenje velikog broja protagonista koji se ističu relativno malenim, ali upečatljivim ulogama, a koje vrlo labavo povezuje mjesto radnje. Altman je kao poveznicu u filmu koristio lik BBC-jeve novinarke koju tumači Geraldine Chaplin, a koja kao vanjski komentator treba pomoći gledateljima da shvate svijet nešvilske muzičke industrije. Također je velika pažnja posvećena i muzici, pri čemu je Altman inzistirao da sami glumci napišu svoje pjesme, a što je kasnije postalo izvorom kontroverze; često se navodi da je Altman htio da pjesme budu što lošije i time iskazivao svoj prezir prema country muzici, dok dio smatra da je samo htio uštediti na autorskim pravima, a jedna od autorica pjesama, Ronne Blakley, kojoj je to bio glumački debi, već je bila etablirana country pjevačica. U svakom slučaju, pjesma I'm Easy je sljedeće godine osvojila Oscar za najbolju pjesmu.
Jedna od inspiracija Altmanu za Nashville su bile specifične okolnosti u kojima su se sredinom 1970-ih našle SAD, odnosno to što se zemlja pripremala za svečanu proslavu dvjestogodišnjice svog postojanja, a istovremeno bila suočena sa posljedicama fijaska u vijetnamskom ratu, afere Watergate, naftnog šoka i drugih događaja koje su u pitanje dovodile njene vrijednosti i institucije. Nashville, u kome se satirički podbada inzistiranje američke country industrije na patriotizmu, je često shvaćen kao odraz tadašnjeg duha vremena. Kao takav je prepoznat među kritičarima koji su ga proglasili remek-djelom, a među kojima se posebno isticala uticajna Pauline Kael. U samom Nashvilleu je, pak, Altmanov film omrznut jer je shvaćen kao izvrgavanje grada i njegove kulture ruglu. Film je nekoliko godina kasnije postao predmetom kontroverzi kada je njegova šokatna završna scena ponekad tumačena kao poticaj za atentat na Johna Lennona, a što je Altman do kraja života opovrgavao.
Altman nakon Nashvillea nije imao naročito uspješnih filmova sve do 1992. sa Playerom.
Uloge uredi
- Glavni likovi
- David Arkin ... Norman
- Barbara Baxley ... Lady Pearl
- Ned Beatty ... Delbert "Del" Reese
- Karen Black ... Connie White
- Ronee Blakley
- Timothy Brown
- Keith Carradine ... Tom Frank
- Geraldine Chaplin ... Opal
- Robert DoQui ... Wade Cooley
- Shelley Duvall ... Martha
- Allen Garfield ... Barnett
- Henry Gibson ... Haven Hamilton
- Scott Glenn ... Razvodnik Glenn Kelly
- Jeff Goldblum ... Čovjek na triciklu
- Barbara Harris ... Winifred (Albuquerque)
- David Hayward ... Kenny Frasier
- Michael Murphy ... John Triplette
- Allan F. Nicholls ... Bill
- Dave Peel... Bud Hamilton
- Cristina Raines ... Mary
- Bert Remsen ... Star
- Lily Tomlin ... Linnea Reese
- Gwen Welles ... Sueleen Gay
- Keenan Wynn ... Mr. Green
- Thomas Hal Phillips ... Hal Phillip Walker
- Manji likovi
- Richard Baskin (muzički nadzornik filma) ... Frog (cameo)
- Merle Kilgore ... Trout
Pored njih se u cameo ulogama pojavljuju Elliott Gould, Julie Christie, Vassar Clements i Howard K. Smith tumačeći samio sebe (Gould i Christie su se sticajem okolnosti našli u Nashvilleu za vrijeme snimanja). Altman tumači lik Boba, producenta pjesme Havena Hamiltona čiji se glas čuje u pozadini.
Izvori uredi
- ↑ „Nashville, Box Office Information”. Box Office Mojo. Pristupljeno 22. I 2012.
Vanjske veze uredi
- Nashville na sajtu IMDb
- Nashville na filmskoj bazi podataka TCM
- Nashville na AllRovi-u
- Nashville na Rotten Tomatoes-u (en)