Mirko Srzentić
Mirko Srzentić (Ulcinj 9. oktobar 1911 — Beograd, 1. februar 1935) je bio student prava, ubijen od policije tokom demonstracija studenata levičara u Beogradu, 1935. godine. Pripadao je Revolucionarnom studentskom pokretu na Beogradskom univerzitetu.
Biografija uredi
Mirko se kao gimnazist zainteresovao za borbu radničke klase, a odmah po stupanju na Pravni fakultet Beogradskog univerziteta povezao se s naprednim studentskim pokretom i u njemu bio veoma aktivan. Drugovi su ga doživljavali kao mirnog i povučenog ali veoma vrednog čoveka.[1]
Demonstracije uredi
Pošto vladajući krugovi nisu političkim sredstvima mogli da zaustave plimu studentskog antifašističkog pokreta, oni su početkom 1935. pribegli drastičnim merama.
U nastojanju da uguši Revolucionarni studentski pokret, Jevtićeva vlada je januara 1935. u Višegradu otvorila poseban koncentracioni logor za studente komunističke i marksističke orijentacije. Logor u Višegradu je bio prvi koncentracioni logor u Jugoslaviji.[2] 29. januara 1935. godine u taj logor je internirana prva grupa studenata iz Beograda, posle sukoba sa režimskom studentskom Organizacijom nacionalnih studenata (ORNAS).
1. februara je oko 1.000 studenata održalo velike demonstracije, zahtevajući da se njihovi internirani drugovi puste iz logora. Studenti su se zabarikadirali u zgradi Univerziteta na Studentskom trgu (tada Pravni fakultet) i rešili da štrajkom glađu prisile vlasti na popuštanje. Policija je tada opkolila zgradu Fakulteta i pokušala nasilno da prodre unutra, da bi rasturila demonstrante. Žandarmi su u ovom napadu upotrebili vatreno oružje i pucali na studente, koji su se branili kako su znali i umeli, ciglama, školskim klupama i raznim predmetima. Tokom borbi na ulazu Fakulteta, žandarmi su ubili Mirka Srzentića, posle čega su uspeli da prodru u zgradu, gde su uhapsili više stotina studenata.[1]
Nakon hapšenja, nekoliko desetina studenata je upućeno u koncentracioni logor u Višegradu. Beogradski studenti su tamo organizovali partijsku i skojevsku organizaciju. Teški uslovi života u logoru izazvali su štrajk zatvorenika glađu. Pod pritiskom javnosti i borbe samih logoraša vlasti su već marta 1935. godine bile prisiljene da raspuste ovaj logor.[1]