Mirjana Lehner Dragić
Mirjana Lehner Dragić (Beograd, 28. 7. 1936), srpska i jugoslavenska slikarica.
| Mirjana Lehner Dragić | |
|---|---|
 | |
| Rođenje | Mirjana Lehner 28. 7. 1936. Beograd, Kraljevina Jugoslavija |
| Nacionalnost | Srpkinja |
| Etnicitet | Jevrejka[1] |
| Državljanstvo | Srbija |
| Alma mater | Akademija primenjenih umetnosti u Beogradu |
| Zanimanje | slikarica |
| Djeca | Marko Dragić |
| Roditelji | Alfred Lehner Mirjam (Papo) Lehner |
Biografija uredi
Mirjana Lehner Dragić je rođena 28. 7. 1936 godine u Beogradu u porodici Alfreda i Mirjam Lehner. Otac joj je rodom iz Osijeka, a majka iz sarajevske jevrejske porodice Papo.[1] Po izbijanju Drugog svetskog rata sa porodicom se krila u predgrađima Beograda i okolnim selima, zatim u selu Vučaku u okolini Kruševca, da bi potom sa tetkom izbegla u Sarajevo.[2] Mirjana je sa roditeljima preživela Holokaust, dok je gotovo cela majčina porodica odvedena u logor Staro sajmište. Po okončanju rata Mirjam Lehner nije mogla prihvatiti činjenicu da je ostala bez svojih najbližih. Spas je potražila u preseljenju u Izrael, napustivši FNR Jugoslaviju u Prvoj aliji (pojam kojim se označuje doseljavanje Jevreja u Eretz Jisrael tj. Izrael i Palestinu) 1948 godine. Mirjana je ostala živjeti u Beogradu sa ocem Alfredom.[1] Zbog rata, osnovnu školu je upisala sa zakašnjenjem. Srednju školu je pohađala u Prvoj ženskoj gimnaziji. Na Akademiji primenjenih umetnosti u Beogradu diplomirala je 1963 na smeru za grafički odsek, u klasi profesora Mihajla Petrova. Od 1965 godine ima status slobodnog umetnika. Član "Udruženja likovnih umetnika primenjenih umetnosti i dizajnera Srbije" (ULUPUDS) postala je 1970 posle čega je otišla u Pariz na studijsko putovanje. U Parizu je provela godinu i po dana i izlagala u nekoliko galerija poput "La Bateay Lavoir" i "Lafayette". Usavršavala se u Italiji, Grčkoj i Izraelu. U godinama posle studija inspiraciju je nalazila pre svega u prirodi. Motivi slika bili su jadranski gradovi i morske dubine, pejzaži Srbije, očuvanje prirode. Istovremeno se bavila ilustrovanjem i grafičkim opremanjem knjiga i likovno-pedagoškim radom. Školske godine 1972/73 bila je profesor opreme knjige i dekorativnog pisma u novosadskoj srednjoj školi "Likovni tehničari".[2]
Niz godina je bila saradnik Zbirke odeljenja za arheologiju Narodnog muzeja Srbije, Zavoda za zaštitu spomenika kulture grada Beograda, Odeljenja za arheologiju Filozofskog fakulteta u Beogradu, Zavoda za zaštitu spomenika kulture Novog Sada, Muzeja Vojvodine u Novom Sadu i Muzeja Srema u Sremskoj Mitrovici. Sa akademikom Bogdanom Bruknerom radila je na arheološkim lokalitetima Gomoglava i Sremska Mitrovica. Sarađivala je i sa akademikom Borom Jovanovićem na lokalitetu Hajdučka vodenica, a 1969 je za monografiju akademika Dragoslava Srejovića "Lepenski vir - nova praistorijska kultura u Podunavlju" uradila umetničke crteže. Na Drugoj međunarodnoj konferenciji međunarodne organizacije (The Second International Conference of the Biopolitics International Organization) održanoj u Atini 1988 učestvovala je kao prvi slikar ekolog na skupu tog tipa. Od 1995 je član londonske galerije "Ben Uri", pri Jevrejskom muzeju umetnosti (The Ben Uri Gallery, The London Jewish Museum of Art).[2]
Sarađivala je sa brojnim izdavačkim kućama kao što su: "Narodna knjiga", "Prosveta", "Zavod za udžbenike i nastavna sredstva", "Nolit" i "Rad". Od devedesetih godina 20. veka, teme su joj istorija i tradicija jevrejskog naroda i život sefardske porodice. Skoro pune dve decenije vodila je likovnu sekciju "Leon Koen" u Jevrejskoj opštini Beograd, a za predstave beogradskog jevrejskog pozorišta "Kralj David" uradila je niz scenografija. Sa scenografijom za predstavu "Violonista na krovu" 2001 učestvovala je na 12. međunarodnom trijenalu pozorišne scenografije i kostima u Novom Sadu. Motivima Sarajevske hagade, portretima rabina, prikazom porušenih i malobrojnih sačuvanih sinagoga opremila je jevrejske kalendare za 5762. (2001/02) i 5767. (2007/08) godinu. Od 1969 učestvovala je na preko pedeset samostalnih i na brojnim grupnim izložbama. Dobitnica je godišnje nagrade ULUPUDS-a za izložbe "Mostovi života" (1993), "Čipke moje tetke Erne" (2002) i "Sinagoga kao umetničko nasleđe" (2006). Druga najvažnija dela su joj: "Poster za dečiju sobu", "More i kamen", "Pejzaži iz Srbije", "Mostovi života", "Pesnikinja Desanka Maksimović kao inspiracija", "Obnavljanje", "I tu je prošao čovek", "Njih ne smemo zaboraviti" i "Put kasvetlosti".[2]
Reference uredi
Literatura uredi
- Nećak, Aleksandar (2011). Znameniti Jevreji Srbije, Beograd: Savez jevrejskih opština Srbije. ISBN 978-86-915145-0-1