Mir u Lübecku
Sporazum ili Mir u Lübecku (danski: Freden i Lübeck, njemački: Lübecker Frieden) bio je mirovni sporazum sklopljen 22. maja 1629. godine u Lübecku između predstavnika Svetog Rimskog Carstva i Katoličke lige predvođenih Albrechtom von Wallensteinom na jednoj, i dansko-norveškog kralja Christiana IV na drugoj strani, a kojim je formalno okončano dansko sudjelovanje na strani protestanata, odnosno tzv. danska faza Tridesetogodišnjeg rata.
Christian IV, koji je bio protestant, je od samog početka novcem i na druge načine pomagao njemačke protestante, ali je u rat neposredno ušao tek 1625. godine, nakon serije protestantskih poraza u Njemačkoj, prije svega uplašen da bi trijumf katolika mogao ugroziti ne samo njegove posjede u Holsteinu (koji su formalno bili dio Svetog Rimskkog Carstva) nego i nezavisnost same Danske. Danska intervencija je, međutim, doživjela neuspjeh, te su danske trupe bile poražene u nizu bitaka, a carske i katoličke snage zauzele skoro cijelu sjevernu Njemačku, te čak prodrle u samu Dansku, osvojivši veliki dio poluotoka Jylland. Iako je Christian IV dalji katolički prodor uspio zaustaviti zahvaljujući uspješnoj obrani Stralsunda, kao i neuspjehu Wallensteina da na obalama Baltika stvori ratnu mornaricu sa kojom bi ugrozio Kopenhagen, neuspjeh danske kopnene kontraofenzive u bitci kod Wolgasta prethodne godine ga je natjerao da počne sa Wallensteinom pregovarati o miru.
Wallenstein i njegov kolega, katolički zapovjednik Johann Tscerclaes von Tilly, su već 1627. godine sastavili mirovni prijedlog, koji je predviđao predaju svih Christianovih posjeda u Carstvu, odnosno teritorijalne ustupke u Holsteinu. Taj je prijedlog bio stigao do danskog kraljevskog savjeta Riksråda koji ga je načelno prihvatio kao osnov pregovora. Christian je, međutim, to odbio te sa vlastitim izaslanicima počeo tajno pregovarati sa Wallensteinom, koji je postao zabrinut da bi sjevernu Njemačku mogla napasti Švedska pod Gustavom Adolfom II, te je zbog toga počeo Christianu izlaziti u susret i ublažavati svoje stavove.
Konačni tekst sporazuma je Christiana IV obavezao da se odrekne svih svojih posjeda u Carstvu, te se obaveže kako više neće oružjem ili na druge načine pomagati pobunjene protestante; zauzvrat je prestala okupacija svih predratnih danskih teritorija.
Iako je mir u u Lübecku je predstavljao veliki uspjeh za katolike i Carstvo, u redovima Katoličke lige je izazvao nezadovoljstvo, prije svega zato što je Danska njime de facto očuvala nezavisnost i svoju protestantsku religiju, a katolički knezovi, za razliku od protestantskih teritorija u samoj Njemačkoj u prethodnom češko-falačkom periodu rata, nisu za svoje sudjelovanje kompenzirani neprijateljskim teritorijem. Katoličke vođe je posebno iritiralo to što je Christian IV izbjegao plaćanje ratne odštete te im je tako oduzet potencijalni izvor financiranja vlastitih najamničkih vojski. Zbog svega toga je Wallenstein došao u nemilost te je smijenjen, čime je katolička strana pred švedsku intervenciju ostala bez svog najsposobnijeg zapovjednika.
Iako se time relativno bezbolno izvukla iz krvavog i iscrpljujćeg rata, dugoročne posljedice Mira u Lübecku su za Dansku bile negativne. Za samo nekoliko godina su Šveđani svojom intervencijom uspjeli dramatično preokrenuti tok Tridesetogodišnjeg rata i spasiti njemačke protestante od istrijebljenja; time ne samo da su stekli prestiž u odnosu na svoje tradicionalne danske suparnike, nego su se nametnuli kao nova evropska velesila, dok je Danska svedena na silu drugog reda koja će otada stalno imati inferiornu ulogu u evropskoj politici.