Manastir Kosijerevo
| Manastir Kosijerevo | |
| |
| Koordinate | 42° 46′ 24" SGŠ, 18° 29′ 55" IGD |
| Država |  Crna Gora
|
| Godina osnivanja | prva polovina 14. vijeka |
| Ktitor | |
| Lokacija | Petrovići (Nikšić) |
| Jurisdikcija | SPC |
Koordinate: 42° 46′ 24" SGŠ, 18° 29′ 55" IGD
Manastir Kosijerevo je manastir SPC, deo Eparhije Budimljansko-nikšićke. Nalazi se na levoj obali Trebišnjice, u mjestu po kome se i zove, na krajnjem jugozapadu Banjana. Podignut je u prvoj polovini 14. vijeka. U skorije vrijeme tj. 1966. manastir je promijenio i svoje mjesto, izmješten je u selo Petroviće, jer je njegovo Kosijerevo potopljeno vodom Bilećkog jezera. Prema tome, srpski srednjovjekovni Manastir Kosijerevo postoji i danas kao hram, ali je on novo graditeljsko djelo. Manastir je za vrijeme Turaka imao ulogu ne samo duhovnog već i kulturno-političkog centra. Imao je veoma važnu ulogu u objedinjavanju Hercegovine u borbi protiv Turaka. U ovom manastiru su bile mošti Svetog Arsenija Srpskog od 1884. godine do 1914. godine. Posle su prenete u manastir Ždrebaonik. Trenutno se u manastiru nalazi stopalo Svetog Apostola Luke. Manastirska crkva posvećena je Roždestvu Presvete Bogorodice, a podignuta je prvoj polovini 14. veka. Izvori pominju proigumana Dionisija 1592. god, proigumana Stefana koji je 1775. godine manastiru priložio panagijar koji je izradio majstor Đorđe Kruščević. Turci su porušili manastir 1807. godine, a obnovio ga je hadži Dionisije Dobrićevac 1817. god. Stariji brat Ali-paše Rizvanbegovića, Hadži-beg je iz manastira Kosijerevo odneo sve srebrno crkveno posuđe u Mletke, a iz Mletaka su mu poslali top koji je stavio u svoju kulu. [1] U Prvom svetskom ratu manastir je ponovo stradao. Iguman Gligorije Radulović ga je preuredio, ali je izvršio samoubistvo 1939, zbog teške bolesti.[2]
Ikonostas u duborezu je 1964. godine uradio majstor Urošević iz Beograda, a crkvu je živopisao Naum Andrić. U manastiru se nalazi i kapela posvećena Svetom Apostolu Luki koja je osveštana 2004. godine. Manastirski letopis beleži darove priložnika: Igumana Teodosija Koprivice koji je 1863. godine poklonio srebrna kandila, Igumana Teodosija Miškovića koji je 1860. poklonio Evanđelje okovano srebrom, austrougarskog oficira koji je posle isceljenja poklonio manastiru jedno zvono, gospodina Blagoja Mrkajića iz Petrovića koji je takođe poklonio jedno zvono itd[3].
Vidi još uredi
Reference uredi
- ↑ Томановић 2007: str. 149
- ↑ Samoubistvo igumana manastira Kosjerova. Vreme 7. okt. 1939, str. 10 (ćirilica). digitalna.nb.rs
- ↑ Predrag Vukić, Pravoslavlje u Crnoj Gori, Mitropolija Crnogorsko-primorska, Svetigora, Cetinje 2006, str. 115
Literatura uredi
- Томановић, Лазар (2007). Путописна проза. Градска библиотека и читаоница Херцег Нови.
Izvod iz:Pravoslavlje u Crnoj Gori, Mitropolija Crnogorsko-primorska, Svetigora, Cetinje 2006