Majda Potokar
Majda Potokar (1. mart 1930 - 25. april 2001) bila je slovenska teatarska i filmska glumica.
| Majda Potokar | |
|---|---|
| glumica | |
 | |
| Biografske informacije | |
| Rođenje | 1. 3. 1930. Ljubljana, Kraljevina Jugoslavija |
| Smrt | 25. 4. 2001. (dob: 71) Ljubljana, Slovenija |
| Profesionalne informacije | |
| Zanimanje | glumica |
| Opus | |
| Djelatni period | 1948–1991 |
Biografija uredi
Rođena je 1. marta 1930. godine u Ljubljani, Slovenija. Otac joj je bio glumac, Lojze Potokar.
Završila je Akademiju za pozorište, radio, film i televiziju u Ljubljani. Diplomirala je 1952. godine i postala član Slovenačkog Narodnog pozorišta ljubljanske „Drame“.[1] U slovenačkom pozorištu ostala je da radi do penzije 1990. godine.
Radila je sa mnogim slovenačkim režiserima. Najviše je sarađivala sa Francom Štiglicom u čijim je filmovima igrala. Glumila je uloge složenih karaktera ženskih sudbina klasičnog i modernog dramskog repertoara.
Zahvaljujući melodičnom glasu, dobijala je mnogobrojne uloge u radio dramama.[2]
Umrla je 25. aprila 2001. godine u Ljubljani.
Karijera uredi
Četiri decenije bila je član ljubljanskog Narodnog pozorišta „Drama“. Raznolikost uloga u kojima je igrala, impresionirala je publiku. Ostala je zapamćena kod različitih generacija zahvaljujući raznovrsnoti likova koje je igrala. Uloge poput Micke u „Kranjskoj komediji“, Elektre u „Orestijadi“, Kordelije u „Kralja Lira“, Gertrude u „Hamletu“, Ane u „Dnevniku Ane Frank“ donele su joj slavu.[3]
Talenat i umetničku kreativnost dokazala je u ulogama slovenačkog filmskog stvaralaštva 1948. godine. Među napopularnijim filmovima bili su „Ne plači“, „Petar“, „Crvene uši“, „Ovo je Vipers“ i „Kada su sazrele jagode“.
Dobila je najveće priznanje za glumačka ostvarenja u Sloveniji. Zbog svojih individualnih i kreativnih snaga iznad proseka pozorišnih ostvarenja, zauzimala je jedno od prvih mesta pozorišnih umetnika. Talenat Majde Potokar ogledao se boljom glumom u drami nego u komediji i tragediji, što se nije moglo često videti na sceni. Karakteristačna je bila po svojoj prefinjenosti, osećaju za meru, osetljivosti i umetničke odgovornosti. Bila je u stanju da „oživi“ čak i male uloge.
Nagrade uredi
- Zlatna arena na Filmskom festivalu u Puli 1963. godine
- Zlatna arena na Filmskom festivalu u Puli 1965. godine
- Nagrada „Nedelje jugoslovenskog radija“ 1969. godine
- Srebrna arena na Filmskom festivalu u Puli 1971. godine
- Carica Teodora u Nišu 1971 za ulogu EFE u Crvenoj klasi
- Nagrada za glumicu godine na Filmskom festivalu u Celju za ulogu u filmu Rozi 1977. godine
- Nagrada Filmskog Festivala u Celju 1983. godine, uloge u otporu filma hronike „Prepoznavanje Metode Bađura“
Najznačajnija nagrada koju je dobila - Borštnikov prsten 1985.[4]
Filmske uloge uredi
- Na svoji zemlji (1948)
- Tri zgodbe (1955)
- Samorastniki (1963)
- Ne joči, Peter (1964)
- Lažnivka (1965)
- Rdeče klasje (1970)
- Poslednja postaja (1971)
- Begunec (1973)
- To so gadi (1977)
- Ko zorijo jagode (1978)
- Iskanja (1979)
- Trije prispevki k slovenski blaznosti (1983)
- Dediščina (1984)
- Naš človek (1985)
- Čas brez pravljic (1986)
- Poletje v školjki I (1986)
- Ljubezni Blanke Kolak (1987)
- Poletje v školjki II (1988)
- Umetni raj (1990)
- Srčna dama (1991)
- Triangel (1991)
Nagrade uredi
Izvori uredi
- ↑ SNG Drama
- ↑ Život Majde Potokar
- ↑ Poznata pozorišna dela
- ↑ „Borštniktove nagrade”. Arhivirano iz originala na datum 2017-05-19. Pristupljeno 2017-04-26.
Vanjske veze uredi
- Majda Potokar na sajtu IMDb