Ljubljanska pokrajina
Ljubljanska pokrajina (it. Provincia di Lubiana, njem. Provinz Laibach) je bila deo italijanskog fašističkog okupacijskog režima od 1941 do 1943. godine. Administrativni centar provincije je bila Ljubljana.
Nakon kapitulacije Italije 1943. godine oblast je okupirana od nacističke Nemačke, i bila je deo Operativne zone Jadransko primorje sve do 9. maja 1945. godine, kada su je oslobodili slovenski i jugoslovenski partizani.
Italijanska okupacija uredi
Odmah nakon fašističke okupacije, italijanski kralj Vitorio Emanuele III je naredio aneksiju delova Slovenije Italiji, u kojima će Slovenci navodno uživati autonomni status i druga prava:
Član 2. Naredbom Kralja izdatom na predlog Dučea i ministra spoljnih poslova, Ljubljanska provincija će - zbog kompaktnog slovenačkog stanovništva - uživati autonomni status, čime će se uzeti u obzir etničke karakteristike stanovništva, geografski položaj zemlje i njene posebne lokalne potrebe.
Član 3. Administrativna vlast biće u rukama Visokog komesara imenovanog Kraljevom naredbom, na predlog Dučea, premijera, kao i ministra unutrašnjih poslova.
Član 4. Visokom komesaru pomagaće veće sastavljeno od četrnaest članova izabranih iz produktivnih grupa slovenačkog stanovništva.
Član 5. Za stanovnike Ljubljanske provincije neće biti obavezne vojne službe.
Član 6. Nastava u osnovnim školama održavaće se na slovenačkom jeziku. Na sekundarnom i tercijarnom nivou školovanja postojaće izborna nastava italijanskog jezika. Sve zvanične odluke izdavaće se na oba jezika.[1]
– Naredba italijanskog kralja Vitorija Emanuelea III od 3. maja 1941. o aneksiji Ljubljanske provincije Italiji
Nasuprot javne kraljeve objave stanovništvu, interni italijanski dokumenti o planovima za Slovence odaju prave namere fašističkih zavojevača:
1. Problem slovenačkog stanovništva može da se reši na tri načina:
a. njegovim uništenjem
b. njegovom deportacijom
v. uklanjanjem opozicionih elemenata, koje bi se moglo sprovesti ostvarivanjem teške, mada pravedne politike homogenizacije, sa ciljem postavljanja temelja za korisnu i pravednu kooperaciju. To bi nam dalo mogućnost za asimilaciju, koju je mogućno postići samo tokom vremena. Zato moramo da odlučimo koji put hoćemo da izaberemo.
2. Za masovne deportacije stanovništva moraćemo da koristimo unapred pripremljene programe i oni će morati da budu sprovedeni unutar čitave provincije. Bilo bi bolje organizovati radne logore umesto internirskih logora u kojima ljudi ništa ne rade, nego samo dokono sede.
3. Za svrhu zamenjivanja slovenačkog stanovništva Italijanima mora se utvrditi sledeće:
a. kuda će slovenačko stanovništvo biti preseljeno;
b. gde će se naći odgovarajuće italijansko stanovništvo, u kojem slučaju treba imati u vidu da su ljudi iz severnih i centralnih oblasti najpogodniji za naseljavanje na slovenačkim teritorijama;
v. ako oblast duž granice treba da bude potpuno italijanizovana, treba odrediti njenu širinu (20 do 30 km);
g. ako celokupno slovenačko stanovništvo treba da bude preseljeno, proces treba da počne u oblastima duž granice, gde Slovenci žive pod Italijom.
Moje je mišljenje da bi potpuno, pa čak i delimično preseljenje slovenačkog stanovništva teško bilo mogućno tokom rata.[1]
– Izveštaj visokog predstavnika za Ljubljansku provinciju, od 24. avgusta 1942, o planovima za Slovence
U ukupnom periodu italijanske okupacije Ljubljanske provincije, italijanske oružane snage streljale su najmanje 1.569 lica, ne uzimajući u obzir one koje je osudio vojni sud u Ljubljani, kao ni masovne deportacije.[1] Krajnji cilj bio je da se slovenačka nacionalna teritorija „očisti" i pripremi za naseljavanje italijanskim stanovništvom posle rata.[1]
Izvori uredi
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Istorijska čitanka, Drugi svetski rat Greška u referenci: Nevaljana oznaka
<ref>; naziv "Čitanka" je zadan više puta s različitim sadržajem