Katolička crkva u NDH
Odnos Katoličke crkve prema NDH, odnosno ustaškom pokretu se smatra jednom od najkontroverznijih tema u istoriji područja bivše Jugoslavije, odnosno Drugog svjetskog rata. Od 1941. do 1945. su vodeće ličnosti Crkve na području Hrvatske i BiH iskazivali simpatije prema novonastaloj državi, a pripadnici nižeg svećenstva eksplicitno iskazivali podršku ustaškom režimu i njegovoj fašističkoj politici, često sudjelujući u njegovim aktivnostima, bilo kao državni službenici ili pripadnici oružanih formacija, a u nekim slučajevima i kao aktivni učesnici progona i masovnih ubistava etničkih grupa kao što su Srbi, Jevreji i Romi.
Zbog svega toga se poslije rata iskristalizirao stav prema kome su NDH i njena fašistička politika bile institucionalno podržane od Katoličke crkve, odnosno da je Crkva kao organizacija odgovorna za zločine počinjene u tom periodu. Među dijelom katolika se, pak, stvorio stav - koji u Hrvatskoj od početka 1990-ih uživa i službenu podršku - koji prethodne teze najoštrije osporava; kao protivargumenti se navode pojedinačni slučajevi gdje su vodeći katolički velikodostojnici implicitno osuđivali ustaške zločine ili pomagali njihovim žrtvama. Inzistiranje na odgovornosti Crkve za postupke NDH se tumači kao posljedica višedesetljetne jugoslovenske komunističke propagande kojom se opravdavao ratni i poratni revolucionarni teror nad svećenicima, a koju kao argument danas koriste velikosrpski i antikatolički krugovi.
Kontroverze oko odnosa Katoličke crkve i NDH je dodatno izazvala odluka Vatikana da se zagrebački nadbiskup Alojzije Stepinac proglasi blaženikom, a što je u međunarodnoj javnosti dalo dodatni poticaj raspravama o odnosu Katoličke crkve prema fašizmu uopšte, odnosno pape Pija XII prema Holokaustu.