Georgije Letić
Georgije (svetovno dr Đorđe Letić, Stari Bečej, 6/19. april 1872 — Beograd, 8. novembar 1935) je bio episkop Srpske pravoslavne crkve.
| Georgije Letić | |
|---|---|
| Datum rođenja: | 19. april 1872. |
| Mesto rođenja: | Stari Bečej (Austrougarska) |
| Datum smrti: | 8. novembar 1935. |
| Mesto smrti: | Beograd (Kraljevina Jugoslavija) |
Svetovni život uredi
Dr Georgije Letić rođen je 19. aprila 1872. u Starom Bečeju od oca Miloša, učitelja, i majke Mileve. Osnovnu školu završio je u Bačkom Gradištu, gimnaziju u Novom Sadu, a bogoslovske nauke u Sremskim Karlovcima i Černovicama, gde je 1897. i promovisam za doktora teologije.
Monaški život uredi
Zamonašen je 4. aprila 1895. godine u u manastiru Beočinu. Na Cveti iste godine rukopoložen je za jerođakona, a kasnije proizveden u čin protođakona i arhiđakona. Marta 1898. rukopoložen je u čin prezvitera. Za protosinđela proizveden je na Božić 1899., a za pridvornog arhimandrita 7. maja 1901. godine. Pre izbora za episkopa bio je redovni profesor crkvenog prava, katihetike i pedagogike u Karlovačkoj bogosloviji, izvesno vreme nastojatelj manastira Beočina, patrijaraški skevofilaks (rizničar), član redakcionog odbora "Bogoslovskog glasnika" i raznih komisija.
Episkopsko zvanje uredi
Za episkopa temišvarskog izabran je jednoglasno 27. novembra 1903. godine, a posvećen 27. marta 1904., u karlovačkoj Sabornoj crkvi od patrijarha Georgija, episkopa budimskog Lukijana i bačkog Mitrofana. Ustoličenje u temišvarskoj Sabornoj crkvi izvršio je patrijaraški izaslanik protosinđel Danilo (Pantelić), potonji episkop dalmatinsko-istrijski, 10. maja 1904. godine.
Do Prvog svetskog rata episkop Georgije posvetio arhipastirskom radu i crkveno-školskim i narodnim poslovima svoje prostrane eparhije. Posebnu pažnju posvetio je školstvu, ne samo u svojoj eparhiji, već u celoj mitropoliji. Njegovom zaslugom izvedenaje reforma veronaučne nastave u veroispovednim školama Karlovačke mitropolije, 1907. godine, a njegov Kitihizis je upotrebljavan kao udžbenik ne samo u osnovnim školama ove mitropolije, već i u Bosni, Hercegovini i Dalmaciji.
Posle završenog Prvog svetskog rata, 1918. godine, episkop Georgije postaje čuvar patrijaršijskog prestola u Sremskim Karlovcima, koji je mučeničkom smrću patrijarha Lukijana (1908-1913) ostao upražnjen, jer Beč nije dozvoljavao saziv narodno-crkvenog sabora radi izbora novoga patrijarha. Trebalo je, po mišljenju bečkih vlastodržaca, da Srpska crkva u Austrougarskoj za vreme rata bude obezglavljena. U isto vreme episkop Georgije bio je i mandator upražnjenih eparhija Gornjokarlovačke i Bačke.
Prilikom popunjenja upražnjenih eparhija, 1920. godine, episkop Georgije je izabran za episkopa bačkog, ali je ova odluka nekoliko nedelja kasnije na njegovu molbu stavljena van snage i on je ostao i dalje na položaju episkopa temišvarskog sve do 1931. godine. Posle predaje Temišvara rumunskim vlastima, episkop Georgije se preselio u Veliku Kikindu, a odatle je upravljao i delom eparhije u Rumuniji. Od 1. januara 1931. godine, posle umirovljenja episkopa vršačkog Ilariona (Radonića), episkop Georgije je administrirao Vršačkom eparhijom sve dok se ona 1931. godine nije, sa delom Temišvarske eparhije u Jugoslaviji, sjedinila u Banatsku eparhiju. Te godine je episkop Georgije izabran za episkopa banatskog.
Manastiri su bili posebna briga episkopa Georgija. Njegovim trudom obnovljen je manastir Kusić, koji su Turci spalili 1788. godine. Svojim ličnim sredstvima podigao je u Petrogradu (danas Zrenjanin) ženski manastir Svete Melanije. Od svoga oca, srpskog pravoslavnog veroispovednog učitelja, episkop Georgije nasledio je ljubav prema školi i školskoj omladini. Za srednješkolce otvorio je internate u Velikoj Kikindi i Temišvaru, poseban muški i poseban ženski internat. Godinu dana pred svoju smrt osniva Vaspitni dom školske omladine u Vršcu i Velikom Bečkereku.
Umro je 8. novembra 1935. u Beogradu, a sahranjen u Sabornoj vršačkoj crkvi.
Izvori uredi
- Sava Vuković: Srpski jerarsi Arhivirano 2013-12-02 na Wayback Machine-u
| Prethodnik: Nikanor (Popović) |
episkop temišvarski 1903 — 1931. |
Nasljednik: Irinej (Ćirić) (administrator) |