Gafsa
Gafsa (arapski: ڨفصة / Qafṣah) antička Capsa[2] je rudarski centar Tunisa, grad od 95,242 stanovnika[1] na jugozapadu zemlje u Vilajetu Gafsa u kom je administrativni centar.
Gafsa
ڨفصة | |
|---|---|
 | |
| Koordinate: 34°25′N 8°47′E / 34.417°N 8.783°E | |
| Država |  Tunis
|
| Vilajet | Gafsa |
| Vlast | |
| - gradonačelnik | Helmi El Héni |
| Površina | |
| - Ukupna | 45 km² |
| Visina | 297[1] |
| Stanovništvo (2018.) | |
| - Grad | 95,242[1] |
| Vremenska zona | UTC+1 (UTC) |
| Poštanski broj | 2100 |
| Pozivni broj | 76 |
| Karta | |
  Gafsa Pozicija Gafse u Tunisu | |
Geografske karakteristike uredi
Gafsa leži u unutrašnjosti nedaleko alžirske granice, udaljena 369 km jugozapadno od glavnog grada Tunisa.
Historija uredi
Njeno antičko ime koristi se za najraniju mezolitsku Kapsijsku kulturu koja se tu razvila u 7. mileniju pne..[2]
Capsa je izrasla kao numidijsko naselje koje su Rimljani razorili 106. pne., pa ga je kasnije obnovio car Trajan.[2] Prvi put je dokumentirana za Jugurtinog rata, između Rimske republike i Numidije.[3]
Nakon Rimljana Gafsom vladaju bizantski, arapski, berberski i osmanski vladari.[2]
Gafsa je 1980. bila poprište misteriozne diverzantske akcije, kad su diverzanti zauzeli sve važnije gradske institucije. Tuniske snage uspjele su tek naredne večeri istjerati diverzante i ponovno zavesti red u gradu. Naknadno je ustanovljeno da se radilo o Tunižanima koji su obučavani u Libiji, zbog tog su dugi niz godina vladali zategnuti odnosi između Tunisa i Libije.[2]
Privreda i transport uredi
Gafsa je poznata kao navodnjavana voćarska oaza i glavni centar za transport fosfata iskopanih sa slaništa oko jezera Šot al-Džaríd. Grad je cestama i željeznicom povezan sa lučkim Sfaxom[2], a ima i međunarodni aerodrom (IATA: GAF, ICAO: DTTF).[2]
U okolici ima puno bogatih nalazišta fosfata.[2] Malobrojni stanovnici koji su većinom nomadi uzgajaju žitarice, masline, esparto, datulje, pistacije, kajsije i ostalo voće.[2]
Pobratimski gradovi uredi
Izvori uredi
Vanjske veze uredi
- Commune Gafsa Arhivirano 2019-11-08 na Wayback Machine-u (fr)