Frederick North

Frederick North, 2. earl od Guilforda, KG PC (13. april 1732 - 5. august 1792), poznatiji pod kurtoaznoj tituli Lord North, bio je britanski političar, najpoznatiji po tome što je od 1770. do 1782. vršio dužnost premijera Velike Britanije, i što je pod njegovim mandatom izbila Američka revolucija.

The Right Honourable
Earl od Guilforda
KG PC
Portret koji je izradio Nathaniel Dance
premijer Velike Britanije
Na položaju
28. januar 1770 – 27. mart 1782
MonarhGeorge III
PrethodiVojvoda od Graftona
SlijediMarkiz od Rockinghama
ministar financija
Na položaju
11. septembar 1767 – 27. mart 1782
MonarhGeorge III
Premijer
  • vojvoda od Graftona
  • on sam
  • Markiz od Rockinghama
PrethodiCharles Townshend
SlijediLord John Cavendish
ministar unutrašnjih poslova
Na položaju
2. april 1783 – 19. decembar 1783
MonarhGeorge III
PremijerVojvoda od Portlanda
PrethodiThomas Townshend
Slijedi Earl Temple
Član
za Banbury
Na položaju
1754 – 4. august 1790
PrethodiJohn Willes
SlijediLord North
Lični detalji
Rođenje(1732-04-13)13. 4. 1732.
Piccadilly, Middlesex, Engleska, Kraljevina Velika Britanija
Smrt5. 8. 1792. (dob: 60)
Mayfair, Middlesex, Engleska, Kraljevina Velika Britanija
PočivališteAll Saints' Church, Wroxton
Politička strankaTorijevska stranka
Ostale političke
afilijacije
Vigovska stranka
Supružnik/ciAnne Speke(v. 1756)
Djeca6, među kojima George, Francis i Frederick
RoditeljiFrancis North, 1st Earl of Guilford
Lady Lucy Montagu
Alma materTrinity College, Oxford
Potpis

Rođen je u plemićkoj porodici, a poznati filantrop Lord Darthmouth mu je bio polubrat. Obrazovao se na Oxfordu i putovao po Evropi prije nego što je 1754. započeo političku karijeru u Domu komuna. Iako je ispočetka nominalno pripadao vigovcima, sa vremenom je počeo simpatizirati torijevce, iako će kao ministar sudjelovati u nekoliko vigovskih vlada, stekavši reputaciju solidnog administratora.

Premijerom je postao nakon što je njegov prethodnik, Vojvoda od Graftona, prisiljen na ostavku zbog odbijanja da vojnom intervencijom spriječi francusku invaziju i aneksiju Korzike. North je prije toga postao blizak kralju Georgeu III sa kojim je kao torijevac dijelio konzrevativne stavove i antipatije prema vigovskoj eliti koja je bila dominirala Parlamentom i britanskom politikom. Na samom početku mandata je oštrim nastupom u Falklandskoj krizi prisilio Špance da napuste okupirane Falklandske otoke te je stekao izuzetnu popularnost.

Njegova politika prema Sjevernoj Americi, odnosno 13 kolonija, bila je tvrdolinijaška, odnosno zalagao se za mjere kojim bi se buntovni sjevernoamerički kolonisti "doveli u red". To je godine 1775. eskaliralo u oružani sukob nakon koga su pobunjenici proglasili nezavisnost, odnosno novu enitet poznat kao Sjedinjene Američke Države. Northove pokušaje da uguši pobunu je znatno otežala francuska intervencija na strani pobunjenika, a kojoj se pri tome priključila Španija. Britanija je do 1780. godine ostala bez saveznika i bila prisiljena ratovati na raznim bojištima širom svijeta, postavši financijski i materijalno iscrpljena; to se odrazilo u Northovoj odluci da u britanske oružane snage počne primati katolike, a što je izazvalo duboko nezadovoljstvo u antikatoličkim krugovima u Engleskoj, pa čak i nerede na londonskim ulicama. Godine 1781. je poraz u bitci za Yorktown označio de facto kraj britanskih pokušaja da sjevernoameričku pobunu uguši vojnom silom.

Sljedeće godine je Northu Parlament izglasao nepovjerenje, te je on postao drugi po redu premijer u historiji Britaniji prisiljen položaj napustiti na taj način. Northa je zamijenio vigovac Lord Rockingham koji se zalagao za blag pristup kolonijama. Godine 1783. je nakratko postao ministar unutrašnjih poslova u vladi vojvode od Portlanda, pri čemu je sklopio dotada nezamislivu koaliciju sa radikalnim republikancem Charlesom Jamesom Foxom. Karijeru mu je okončalo imenovanje Williama Pitta Mlađeg za premijera.

Vanjske veze

uredi