Danilo Kalafatović
Danilo Kalafatović (Konarevo kod Kraljeva 27. oktobar 1875 — Mozburg na Izaru, 1946) je bio armijski general Vojske Kraljevine Jugoslavije. Tokom Aprilskog rata nalazio se na pozici komandanta Komande pozadine da bi 15. aprila 1941. godine, bio imenovan načelnikom Glavnog generalštaba Vrhovne komande sa ovlašćenjem da povede pregovore o primirju.
| Danilo Kalafatović | ||
|---|---|---|
|
| ||
| Lični podaci | ||
| Mesto rođenja | Konarevo kod Kraljeva (Kneževina Srbija) | |
| Datum smrti | 1946. (70 god.) | |
| Mesto smrti | Mozburg na Izaru (Nemački rajh (Američka okupaciona zona)) | |
| Vojska | Srpska vojska Jugoslovenska vojska | |
| Najviši čin | Armijski general | |
| Bitke i ratovi | Prvi balkanski rat Drugi balkanski rat Prvi svetski rat Drugi svetski rat | |
| Nagrade | Orden Karađorđeve zvezde sa mačevima Orden belog orla sa mačevima Orden Svetog Save | |
Biografija uredi
Rođen je 27. oktobra 1875. godine u selu Konarevo nadomak Kraljeva. U vojsku je stupio 1893, kao pitomac 26. klase niže škole Vojne Akademije. Dalje školovanje je nastavio kao pitomac 8. klase više škole Vojne akademije. Od 1900–1902. godine, bio je slušalac Artiljerijske škole u Fontenblou (Francuska) a od 1904–1907. bio je na generalštabnoj pripremi.[1]
Oženio se 1909. godine Milicom, kćerkom Dragomira Lazarevića okružnog načelnika u penziji iz Šapca. Njegov sin Ratko bio je pitomac 57. klase Vojne akademije Kraljevine Jugoslavije (završio kao prvi u rangu). [1]
Aktivna služba uredi
Po završetku školovanja, 1900. godine, određen je za komandira čete i ordonansa kralja. Od 1902. imenovan komandirom 5. baterije 2. divizijona haubičkog artiljerijskog puka pa potom od 28. oktobra 1903. godine, komandir 3. baterije 1. divizijona Dunavskog artiljerijskog puka. Nakon toga ponovo je postavljen 6. aprila 1907. godine, za ordonansa kralja. Pomoćnikom načelnika generalštaba Dunavske divizijske oblasti imenovan je 3. decembra 1907. godine, pored redovne dužnosti. Početkom 1909. godine, postavljnen za načelnika generalštaba Timočke divizijske oblasti. Na toj dužnosti se zadržao kratko jer je već 8. aprila poslat za vojnog izaslanika u Bugarsku a od 27. aprila 1911. godine i u Rumuniju, i na tim dužnostima je ostao do 1913. godine. Početkom Balkanskih ratova bio je u štabu 2. armije. Dana 2. septembra 1913. postavljen za komandanta 3. bataljona 7. pešadijskog puka a potom od 1. aprila do 13. aprila 1914. i za komandanta Bregalničkog pešadijskog puka. Tokom Arnautske pobune 1913. godine, bio je komandant 7. pešadijskog puka.[1]
Početkom Prvog svetskog rata od 28. avgusta 1914. do 16. aprila 1916. godine, bio je načelnik štaba Moravske divizije II poziva, da bih tokom ukrcavanja trupa u Valoni (1916) bio je imenovan predsednikom Komiteta. Nakon toga poslat u Vrhovnu komandu na mesto načelnika Obaveštajnog odseka. Dana 25. avgusta 1917. godine pa sve do 4. maja 1920. godine, postavljen za načelnika Operativnog odeljenja Vrhovne komande. U novoformiranoj Vojsci Kraljevine SHS 1920. godine, kao francuski đak poslat u Pariz i Rapalo na mesto vojnog eksperta. Od 12. aprila 1920. do 1922. godine, bio je vojni izaslanik u Parizu. Drugim pomoćnikom načelnika Glavnog generalštaba imenovan je 15. januara 1922. godine, nakon povratka iz Francuske. Za šefa sekretarijata Saveta zemaljske odbrane i pomoćnika ministra vojske i mornarice postavljen je od 29. januara 1923. do 26. februara 1924. godine. Komandant Dravske divizijske oblasti postao je 30. aprila 1925. da bih od 1. januara 1928. godine, bio imenovan prvim pomoćnikom načelnika Glavnog generalštaba. Od 11. aprila 1929. godine vršilac dužnosti pa potom komandant II armijske oblasti. Inspektor zemaljske odbrane postao je 2. avgusta 1930. i sa te pozicije po svojoj molbi stavljen u penziju 25. oktobra 1930. godine. Direktor Radio Beograda bio je od 1930. do 1936. godine.[1]
Pred sam početak Aprilskog rata reaktiviran i postavljen je za Komandanta pozadine Vrhovne komande. Predsednik vlade armijski general Dušan Simović postavio ga je 14. aprila, za načelnika štaba Vrhovne komande Vojske Kraljevina Jugoslavija sa ovlašćenjem da povede razgovore o primirju.[2] Kalafatović je za tu dužnost odredio bivšeg ministra inostranih poslova Aleksandara Cincar-Markovića i divizijskog generala Radivoja Janković da pregovaraju sa silama Osovine. Sile Osovine su to odbile i zahtevale su da Kraljevine Jugoslavija potpiše bezuslovnu kapitulaciju. Kapitulacija je potpisana u Beogradu 17. aprila. Sa strogo pravne tačke gledišta, kapitulacija jugoslovenske vojske je bila nelegitimna, pošto je Kalafatović od Simovića dobio ovlašćenje da samo pregovara o primirju i on kao ratni zarobljenik nije imao pravo da istupa u ime jugoslovenske države ili vojske.[3] Nakon toga je interniran u Nemačku gde je i umro 1946.[1]
Oficirsko napredovanje i odlikovanja uredi
Unapređen je u čin: artiljerijskog potporučnika 1896; kapetana 1903; pukovnika 1. oktobra 1915; divizijskog generala 5. januara 1923. i armijskog generala 11. aprila 1930.
Odlikovan je Ordenom Karađorđeve zvezde sa mačevima III i IV stepena, Ordenom Karađorđeve zvezde IV stepena, Ordenom belog orla sa mačevima III i IV stepena, Ordenom belog orla sa mačevima V stepena, Ordenom Svetog Save I i II stepena, Zlatnom medaljom za hrabrost i brojnim drugim medaljama i spomenicama.[4]
Reference uredi
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Bjelajac 2004: str. 179
- ↑ Terzić 1983
- ↑ Tomasevich 1975: str. 73
- ↑ Miletić 2009: str. 259
Literatura uredi
- Bjelajac, Mile S. (2004). Generali i admirali Kraljevine Jugoslavije 1918—1941. Beograd: Institut za noviju istoriju Srbije. ISBN 978-86-7005-039-6.
- Miletić, Antun (2009). Srpski đenerali u žicama: 1941—1945. Beograd: Albatros plus (Novi Beograd: Alfa tim print). ISBN 978-86-6081-081-4.
- Tomasevich, Jozo (1975). War and Revolution in Yugoslavia, 1941–1945: The Chetniks. Stanford: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-0857-9.
- Terzić, Velimir (1983). Slom Kraljevine Jugoslavije; uzroci i posledice poraza - knjiga 2. Beograd - Ljubljana - Podgorica: Narodna Knjiga - Partizanska knjiga - Pobjeda.
Spoljašnje veze uredi
| prethodnik armijski general Dušan Simović |
Načelnik Štaba Vrhovne komande Jugoslovenske kraljevske vojske 1941. |
sledbenik niko (vojska zarobljena) |