Crvena Crkva je nastala još za vreme Velike Seobe Srba. Prvi put se pominje još 1660. godine pod nazivom Črvena Crkva, a u toku svoje istorije često je menjala ime.
Sadašnja Blagoveštenska crkva u vizantijskom stilu izgrađena je 1912. godine, po projektu arhitekte Milivoja Matića iz Novog Sada, a 2002. godine obeležila je devedeset godina postojanja.
Selo Crvena Crkva (mađarski: Vöröstemplom; nemački: Rotkirchen) jedno je od najstarijih naselja na području opštine Bela Crkva. O njegovoj starini svedoči činjenica da je ono postojalo, na istom mestu, i pre čuvene velike seobe Srba 1690. godine pod vođstvom patrijarha Arsenija Crnojevića (Čarnojevića). U pisanim, pak, izvorima Crvena Crkva zabeležena je već 1660. godine, i to pod imenom Črvena Crkva. Kada je selo osnovano, i za čije se ime osnivanje vezuje, teško je, u ovom trenutku, pouzdano reći. Ni najnovije edicije iz mađarskih i turskih arhiva, u tom pravcu, nisu dale očekivane rezultate.
Selo se nalazi na obodu belocrkvanskog proširenja, zapadno od Bele Crkve, na putu za Vršac, Zrenjanin, Novi Sad i Beograd. Danas Crvena Crkva ima 256 kuća i 806 stanovnika.
Legenda o postanku Crvene Crkve
Budući da istorijski izvori, po ovom pitanju, ćute, to je narodna tradicija relativno razvijena i bogata. Naime, pre nekog vremena bili smo u prilici da pribeležimo jednu, čini nam se, vrlo zanimljivu legendu koja govori o postanku ovog sela, kao i značenju njegovog imena. Ista doslovce glasi: “U vreme jedne od, inače brojnih, srpskih bežanija iz stare Hercegovine, ispred turskog zuluma i osvete, na ove prostore pitomog Banata izbegli su, uz ostale, tri brata po imenu Andrija, Belija i Radosav. Zajednička krsna slava beše im Sveti Pantelejmon Velikomučenik (9. avgust). Krajolik, gde će osnovati svoje novo stanište, beše obrastao stoletnom cerovom dubravom (šumom). Pošto su prethodno raščistili teren od šumskog rastinja, pristupili su gradnji svojih porodičnih kuća - brvnara, budući da je drvene građe bilo u izobilju. Kao pravi bogobojažljivi hrišćani, ubrzo su izgradili, u novoosnovanom naselju, i svoju prvu bogomolju (crkvu) od cerovih brvana. Pa kada bi ih kogod, od okolnog d o m o r o d a č k o g stanovništva, priupitao “Gde ste se to nastanili?”, braća bi, bez razmišljanja, odgovarala “Kod cerove crkve!“.
Tako naselje, u početku, dobi ime Cerova Crkva. Vremenom, ono je promenjeno u Črvena Crkva, da bi konačno dobilo današnji naziv Crvena Crkva”. U istoj se legendi, dalje, kazuje: “Hodom vremena od Andrije nasta rod (familija) Andrejići, od Belije Belčini i od Radosava Radosavljevići”. Mišljenja smo da ovu zanimljivu legendu, kao i neke druge, ne bi trebalo olako odbaciti, budući da ona u sebi sadrži i neke verodostojne elemente, koji mogu odoleti sudu istorijske kritike. Naime, u Crvenoj Crkvi još uvek postoje, posle toliko prohujalih vekova, rodovi (familije) Andrejići (8 numeri) i Radosavljevići (3 numere). Rod Belčini je, kako nam se čini, izumuro u prvoj polovini 18-og veka s obzirom da su sačuvane matične knjige sela, ustanovljene 1794. godine, ne pominju. Zanimljivo je, s tim u vezi, da jedan ogranak Andrejića, još uvek nosi nadimak (špicnamen) “Belčini”. Rodovi Andrejići i Radosavljevići za svoju slavu i danas imaju Sv. Pantelejmona, što, nesumnjivo, ukazuje na njihovo negdašnje krvno srodstvo, a gore rečenoj legendi daje istorijsku težinu.