Borbe za Istočnu Bosnu 1942.

Borbe za Istočnu Bosnu 1942. godine su bile složene političke i oružane borbe zainteresovanih strana za prevlast na području Istočne Bosne, vođene tokom prvih nekoliko mjeseci 1942. godine.

Teritorij kvislinške tvorevine NDH.

Zainteresovane strane su bili partizani, četnici, Nemci, Nezavisna Država Hrvatska i Nedićeva Srbija. Četnici nisu želeli borbu protiv Nemaca već samo protiv ustaša. Oni su pokušavali da ovo područje izdvoje iz NDH i priključe Nedićevoj Srbiji. U tom cilju su se nudili Nemcima kao saveznici za pacifikovanje ovog područja i borbu protiv partizana. Partizani, koji su sadejstvom okupatorskih i kvislinških snaga krajem 1941. godine bili proterani iz Srbije, želeli su nastavak borbe. Za njih je područje Istočne Bosne bilo od presudne važnosti, zbog planiranog povratka u Srbiju u očekivanju masovnog ustanka na proleće 1942. godine. Ustaše su po svaku cenu pokušavale da spreče izdvajanje Istočne Bosne iz nadležnosti NDH i njeno ustupanju Srbiji.

Tokom ustanka u NDH 1941. godine, znatan deo Istočne Bosne je dospeo pod četničku kontrolu. Nakon što su četnici početkom 1942. godine počeli sarađivati sa okupatorom, partizani su početkom marta poduzeli ofanzivu na području Istočne Bosne, tokom koje su zauzeli bitna četnička uporišta: Vlasenicu, Miliće, Srebrenicu, Bratunac, Fakoviće i Drinjaču. Tokom napada na četnike kod Vlasenice se čak desilo da partizani nastupaju uporedo sa ustašama, zbog čega su usledile glasine u narodu, i žestoka Titova kritika.

Neposredno po partizanskom potiskivanju četnika u istočnoj Bosni, aprila 1942. godine je usledila udružena osovinska operacija Trio, poznata kao treća neprijateljska ofanziva, koju je predvodio njemački general Paul Bader. Tokom osovinske operacije, ustaška Crna legija je potukla četnike, dok su njemačke snage potukle partizane.

Borbe za Istočnu Bosnu postale su izvor kontroverzi, zahvaljujući izveštajima generala Badera kome izgleda da je bilo suradnje ustaša i partizana.

Pozadina

Sredinom 1941. godine izbio je ustanak u NDH. Ubrzo je među ustanicima došlo do razdvajanja na partizane, koji su vodili borbu sa okupatorom, i četnike, koji su nisu želeli sukob sa okupatorom, već samo sa ustašama.

Krajem decembra 1941. godine, Prva proleterska brigada je zajedno sa Vrhovnim štabom, prešla u istočnu Bosnu. U toku Druge ofanzive, od 17. do 23. januara 1942. partizani su vodili više borbi protiv okupatora: na Pjenovcu, kod Rogatice, Vareša, Han Pijeska i Bijelih Voda.

Prema hrvatskim izveštajima, pukovnik Mihajlović, koji je pobegao iz Srbije, preuzeo je komandu nad ustanicima na Romaniji (28 km od Sarajeva).

– Ratni dnevnik Vrhovne komande Vermahta od 25. decembra 1941.

Istovremeno, u predelu Istočne Bosne četnici Jezdimira Dangića su težili približavanju Nemcima i kvislinškoj Nedićevoj vladi u okupiranoj Srbiji. Ovo je posebno intenzivirano nakon nemačko-kvislinške ofanzive protiv partizana u Srbiji. Od toga vremena četnici su vodili besomučnu propagandu za pridobijanje srpskog stanovništva. Dangić obilato koristi šovinističku retoriku, optužujući partizane da ih vode "čivut Moša Pijade, Turčin Safet Mujić, mađar Franjo Vajnert i takozvani Petar Ilić čije pravo ime niko ne zna", a cilj im je da unište srpstvo. Na ovaj način četnici su uspeli da čak i neke kompletne partizanske čete prevedu na svoju stranu.

Spomenik ustanku u NDH.

8. januara partizanski vođa Tito govori o kritičnom stanju u Bosnu:

Naš odlazak u Bosnu imao je za cilj da spreči razornu akciju četnika koju su oni razvili posle nemačke ofanzive u Srbiji. Mi smo krenuli preko Međeđe i Rogatice i došli na Romaniju. Naš dolazak bio je u 12-ti čas. Tu smo našli sledeću situaciju: U bosanskim partizanskim odredima nastalo je masovno previranje usled četničke propagande i prelaženja na stranu četnika. Prelazile su čitave čete i bataljoni. Naši drugovi bili su nemoćni da to spreče, a i uzrok tome leži u slabom političkom radu za čitavo vreme nar. oslob. borbe u Bosni. Bosanski partizani bitno se razlikuju od naših srpskih partizana jer su to mahom neupućeni seljaci koji su pošli u borbu spontano da brane svoja ognjišta od strahovitog terora. Dolazak Brigade učinio je tome prelaženju kraj... Mi imamo mnogo materijala u ruci iz koga se jasno vidi neverovatno izdajnička uloga svih četničkih vođa od Pećanca, Dangića pa do Todorovića i D. Mihailovića... Dangić, koji je Dražin čovek, odlazio je u Beograd po instrukcije a u Bosni priprema teren za dolazak nedićevaca... Za vreme povlačenja naših drugova iz Srbije u Bosnu preko Višegrada i dr. mesta bili su od strane Kamenka i dr. četničkih bandi razoružavani i većim delom predavani natrag u ruke Nemaca... Četničke bande koje su došle iz Srbije razvile su u Bosni u pozadini nezapamćeno pljačkanje, paljenje i ubijanje muslimanskog življa. Oni su sa svojom propagandom povukli jedan dobar deo u pljačku, kao i one partizane koji su prešli njima.

– Titovo naređenje Glavnom štabu NOP odreda Srbije od 8. januara u vezi s radom i zadacima partizanskih odreda

Iako između četnika i partizana u istočnoj Bosni još nije bilo otvorenih sukoba, vladala je atmosfera opšteg nepoverenja. U uputstvu Vrhovnog štaba Romanijskom partizanskom odredu od 10. januara očekuje se napad ka Rogatici i Sjetlini, a kao mogući neprijatelji se imenuju "Nemci i nedićevci":

Slažemo se sa merama koje ste preduzeli kod Rogatice za slučaj prodiranja Nemaca i nedićevaca. Napominjemo još samo to da šaljete patrole ka Gornjoj Lijeski da bi se blagovremeno otkrio eventualni pokret neprijatelja... U slučaju da bi se Nemci ili nedićevci pojavili, odnosno prodirali prema Rogatici, morate nam hitno saopštiti, kako bismo preduzeli sve mere za opkoljavanje i uništenje neprijatelja. Za slučaj sukoba sa Nemcima ili nedićevcima vaše jedinice treba da vode borbu.

– Uputstvo Vrhovnog štaba Romanijskom partizanskom odredu od 10. januara

Dogovor četnika i okupatora u Višegradu

Početkom januara, četnici su sa Nemcima uveliko pripremali zajedničku borbu protiv partizana. U izveštaju komande Višegradskog četničkog odreda od 11. januara 1942. komandantu Operativnih jedinica Istočne Bosne i Hercegovine Bošku Todoroviću se kaže:

Nemačke trupe će uskoro krenuti u čišćenje komunista u Bosni sada opravljaju prugu i most na Limu—Međeđe—Usti-prača—Mesići za Sarajevo. Potrebno je da svuda stupite u vezu sa Nemcima kažite im da ste Srpski nacionalni četnici koji se bore protiv Ustaša i komunista. Za spašavanje čestitog srpskog naroda. Obavestite ih o komunistima i čistite komuniste.

– Izveštaj komande Višegradskog četničkog odreda od 11. januara 1942. komandantu Operativnih jedinica Istočne Bosne i Hercegovine

Tih dana su u Višegradu, po Dangićevom naređenju, vođeni pregovori četnika Istočne Bosne sa nemačkom i italijanskom komandom. Četnički delegati su 15. januara javili da su rezultati pregovora sa okupatorima povoljni, da sukoba sa Nemcima ne sme biti, i da moraju progoniti i prokazivati partizane Nemcima:

Obavijestite sve naše četnike i komandire četa, koji se nalaze na domaku Rogatice, da su danas 15. januara 1942 godine, delegati Srpskih četnika Bosne vodili pregovore sa Njemačkom i Italijanskom komandom u Višegradu. Rezultati su povoljni. Četnici i Nijemci neće imati nikakva sukoba niti sukoba sme biti... Nemojte dozvoliti, da se u Vašoj blizini nalaze komunisti progonite ih i pokazujte ih Nijemcima... Nemojte dozvoliti, da se desi ma kakav incident sa njemačkom vojskom. Prolaz njemačkih trupa je slobodan ne šteti interesima naše borbe.

– Izveštaj delegata četničkih odreda na području Višegrada, Foče i Rogatice od 15. januara 1942. o sporazumu sa nemačkom i italijanskom komandom u Višegradu

Istovremeno, 15. 1. u istočnoj Bosni otpočela ofanziva 342. i 718. nemačke divizije i snaga NDH. Partizanski odredi i Prva proleterska brigada pretrpele su gubitke, dok su četnici propustili Nemce bez borbe. Krajem januara Dangićeve snage su pretrpele značajne gubitke u ljudstvu i teritoriji, ali nisu pružale otpor Nemcima jer su imali naređenje da se ne bore protiv njemačkih trupa. Više nemačke komande su bile iznenađene tom činjenicom:

Iznenađujuća je bila činjenica da su Dangićevi ljudi redovno izbegavali borbu s nemačkim trupama i na njih nisu otvarali vatru. Manji odredi i pojedinci, koji više nisu imali nikakav izlaz, predavali su se bez borbe i polagali svoje oružje. To isto je učinio jedan kompaktni odred od oko 400 ljudi. Pri tome su ljudi izjavljivali da su oni to radili po naređenju majora Dangića, pošto im je on bio zabranio da se bore protiv nemačkih trupa. Mora se reći da im je Dangić mogao nanositi znatne gubitke da je to hteo.

– Izveštaj Opunomoćenog komandanta u Srbiji od 5. februara 1942. komandantu Jugoistoka

Za četničku saradnju sa okupatorima su ubrzo saznali i partizani. 30. januar Tito o tome obaveštava Glavni štab partizanskih odreda Crne Gore:

Uoči same ofanzive, četnička komanda u Han Pijesku i Bosanska četnička uprava izdale su strogo naređenje svim četničkim jedinicama da se ne smeju opirati i pucati na neprijatelja. Na taj način izdajničke četničke vođe pokušali su da nam zabiju nož u leđa i da olakšaju likvidaciju partizanskih jedinica u Bosni.

– Obaveštenje Vrhovnog komandanta NOP i DV Jugoslavije od 30. januara 1942 god. Glavnom štabu NOP odreda za Crnu Goru i Boku o vojno-političkoj situaciji u Istočnoj Bosni

Dangićeva ponuda Nemcima u Beogradu

31. januara žandarmerijski major Jezdimir Dangić je stigao u Beograd na razgovore sa Nedićem, Nemcima i Pavelićevim predstavnicima o pacifikovanju Istočne Bosne i eventualnom ustupanju 17 srezova Srbiji. Dangić je bio spreman priznati njemačku vojnu upravu u istočnoj Bosni, i boriti se protiv partizana. Za uzvrat je tražio da ustaške i domobranske jedinice napuste taj prostor. Prilikom prvog razgovora Nedić i Dangić su zaključili da se mir u Istočnoj Bosni može uspostaviti samo suradnjom četnika sa Wehrmachtom:

Dangić i drugi četnički oficiri na pregovorima sa Nemcima u Beogradu.

Iz tog razgovora proizašla je principijelna saglasnost u pogledu naimere da se u istočnoj Bosni, a samim tim i u Srbiji, uspostavi mir, da se prestane s masovnim ubijanjem, kao i jasno saznanje da bi se to moglo ostvariti samo u saradnji nemačkih oružanih snaga sa Dangićem. Dangić je pri tom izjavio da bi se sa svojim ljudima i pri jednom opštem ustanku na Balkanu i iskrcavanju Engleza nepokolebljivo verno borio na nemačkoj strani. On je pri tom izražavao, čak, svoje uverenje da bi samo nemačka pobeda mogla Srbiji da obezbedi pripadajući položaj na Balkanu, dok bi pobeda boljševizma značila uništenje svakog naroda, pa, dakle, i srpskog. Da Nedić zastupa isto mišljenje poznato je.

– Izveštaj opunomoćenog komandanta u Srbiji od 5. februara 1942. komandantu oružanih snaga na Jugoistoku o toku pregovora s četničkim majorom Dangićem u Beogradu

Njemački general Bader, opunomoćeni zapovjednik Srbije, bio je spreman prepustiti Dangiću osiguranje graničnih kotareva NDH na prostoru koji omeđuju rijeke Sava, Drina i Bosna, ali je za bilo kakvu promenu statusa Istočne Bosne bila neophodna suglasnost NDH.

2. februara 1942. nemački general Bader je pozvao predstavnike NDH, ministra Vjekoslava Vrančića i domobranskog pukovnika Fedora Dragojlova u Beograd, na pregovore sa Dangićevim izaslanicima. Dangić je bio spreman priznati nemačku komandu, a uslovno i suverenost NDH:

Dangić je spreman da se sa svim svojim ljudstvom bezuslovno stavi pod nemačku komandu za potpuno uništenje komunista u istočnoj Bosni i održavanje mira, tako da se izbeglice mogu vratiti. On priznaje hrvatsku suverenost, mada ne kao konačnu, ukoliko se hrvatsko činovništvo obrazuje na paritetnoj osnovi od Hrvata, Muslimana i Srba na bazi pripadnosti zemlje. Pri tome je njegov preduslov da se zemlja postavi pod nemačku vojnu upravu.

– Izveštaj Opunomoćenog komandanta u Srbiji od 5. februara 1942. komandantu Jugoistoka o toku pregovora s majorom Dangićem u Beogradu

Zbog pregovora sa Nemcima, Dangić je postao kompromitovan u narodu, pa kada su naišli partizani nije mogao "nije mogao naći ni 100 ljudi koji bi hteli da brane njega i štab":

Dangić održava veze i sa Nemcima i pri mom prolasku kroz Bajinu Baštu bio je na sastanku i ručku sa nekim nemačkim kapetanom doktorom Matlom iz Beograda. Sve ove veze Dangića, mnogo ga kompromituju i daje materijala komunistima za propagandu u njihovu korist, jer zaista uvek raspolažu sa faktima. Njihova nekompromisna akcija protiv Dangića i njegovih oficira, samo je posledica tih svih veza Dangićevih. [...] Izgleda da su komunisti uspeli kod Dangićevih ljudi da ga kompromituju, jer pri nailasku partizana on nije mogao naći ni 100 ljudi koji bi hteli da brane njega i štab.

– Izveštaj majora Radoslava Đurića od 26. marta 1942. Draži Mihailoviću o situaciji u istočnoj Bosni i stanju četničkih jedinica

Partizanska ofanziva

"Ako se nadiranje ustaša prema Vlasenici od Han Pijeska nastavi i dalje, vrlo je verovatno da će gospoda oficiri pobeći, ako to već nisu učinili.

U tom slučaju — i tek pošto proverimo da su oficiri pobegli, naša oštrica bila bi uperena protiv ustaša nastojeći svim silama da u toj borbi stavimo pod svoju komandu sve snage četnika — meštanske, koje su bile pod komandom Dangića i, uzimajući brz kurs na stvaranju dobrovoljačke vojske u ovom delu Bosne. Zbog ponovne izdaje Dangića i drugih oficira to će nam biti olakšano."“

Koča Popović, komandant Prve proleterske

Do tada je glavna partizanska akcija bila uperena na Sarajevo i dolinu rijeke Bosne, koje su držali okupatori i ustaše, dok su se četnicki odredi nalazili prema Drini. Izazvan prelaskom četnika istočne Bosne na stranu okupatora, načelnik Vrhovnog štaba partizanskih odreda drug Tito je 8. februara naredio da se pređe u borbu protiv njih:

Svi odredi treba da usaglase svoja dejstva, a to je: da se teritorija Istočne Bosne očisti od četnika i bude van četničkog uticaja. To znači: glavno dejstvo treba upraviti ka Drini, a ne ka Sarajevu i r. Bosni, kako je do sada bio slučaj.

– Naređenje Vrhovnog komandanta NOP i DV Jugoslavije druga Tita od 8. februara 1942.

Izbijanjem sukoba partizana i četnika otpočela je grozničava borba svih zainteresovanih strana za prevlast u Istočnoj Bosni. 10. 2. u selu Kuli kod Sokolca delovi Romanijskog partizanskog odreda uništili vod domobranskog 1. konjičkog puka. Poginulo 12, ranjena 4 i zarobljena 34 domobrana. Brzo je usledio i kontraudar snaga NDH na partizane. 14. 2. je otpočeo prodor domobranskog 1. konjičkog puka, delova Crne legije i drugih jedinica NDH iz Sokolca u okruženu Rogaticu. Sedmodnevni otpor pružali su delovi Romanijskog partizanskog odreda i bataljon Bajo Pivljanin Durmitorskog partizanskog odreda.

Prvi oružani obračun među ustanicima u istočnoj Bosni dogodio se 20. 2. u Vukosavcima kod Lopara, kada su četnici Dragoslava Račića na prepad su napali i uništili štab Majevičkog partizanskog odreda. Istog dana, u Kifinom Selu (kod Nevesinja) četa Udarnog bataljona Operativnog štaba partizanskih odreda za Hercegovinu uništila Štab majora Boška Todorovića, proglašenog saradnikom Italijana. Partizani su razoružavali četnike i od stvarali dobrovoljačke jedinice sa nacionalnim obeležjima, pod svojom komandom.

Partizansko vodstvo je pridavalo mnogo značaja istočnoj Bosni, u vezi sa očekivanim prolećnim ustankom u Srbiji. Tito partizanskom vodstvu BiH 20. februara poručuje:

Njemci napuštaju Bosnu i biće angažovani na drugim frontovima. Ostaju samo ustaše i hrvatska vojska čiji je moral slab i bez podrške Njemaca ne pretstavljaju nikakvu borbenu snagu. Redove hrvatske vojske još više će otupiti novomobilisani dijelovi, koji se neće boriti protiv partizana. Najzad, nastupa proljeće i mi ćemo imati manevarsku prednost nad neprijateljem. Sa dolaskom proljeća treba zatalasati borbu u Bosni i Hercegovini do narodnog ustanka. U ovom pogledu posvetiti pažnju svim dijelovima Bosne, a naročito Istočne. Taj dio nas veže za Srbiju, gdje će borbe na proljeće zauzeti velike razmjere. Mi ćemo morati potpomoći te borbe, a to se može postići dejstvom iz Istočne Bosne.

– Naređenje Vrhovnog komandanta NOP i DV Jugoslavije druga Tita od 20. februara 1942. godine Glavnom štabu NOP i DV za Bosnu i Hercegovinu

27. 2. u selu Zakomu kod Rogatice 1. bataljon četničkog Rogatičkog odreda zarobio je Štab Romanijskog partizanskog odreda, sa namerom da ih sprovedu za Beograd. Sutradan, 28. 2. četnici su streljali članove okružnog komiteta SKOJ-a za Birač.

Titova naredba za napad na Vlasenicu

Naređenje načelnika Vrhovnog štaba Drugoj proleterskoj brigadi od 3. marta 1942. godine glasi:

Josip Broz Tito, vrhovni komandant NOP i DV Jugoslavije.

Imamo podatak da se kapetan Račić sa 200 srpskih četnika nalazi u Vlasenici. On je određen da »zavede red u pozadini«.

(..)

Ustaška vojska nalazi se u Podromaniji, Sokolcu i Rogatici. Interesantno je to što ustaše nastoje da se probiju u pravcu Han Pijeska. O ovome se neprekidno raspitivati. Viđeti kako se prema tome drže četnici. Do sada su ioni sabotirali svaku borbu s ustašama i hrvatskom vojskom.

Načelnik partizanskog Vrhovnog štaba drug Tito operativnom štabu za Istočnu Bosnu 4. marta javlja:

Mi smo ocijenili da je za prvo vrijeme važnija Vlasenica u cilju spajanja sa Birčanskim odredom, a zatim čišćenje terena ka Drini. Tad bi na red došla i Srebrenica. (...) Mi nijesmo pošli tim putem da kao metla čistimo Glasinac, nego ćemo uticaj tih četničkih bandi paralisati razjurivanjem njihovog komandnog kadra i obuhvatanjem Glasinca.

Vrhovni štab 5. marta daje štabu Druge proleterske brigade detaljne instrukcije o izvođenju operacija na području: Glasinac - Srebrenica - Vlasenica. Glavni udar trebalo je izvršiti na Vlasenicu, u kojoj su se nalazile četničke snage pod komandom Jezdimira Dangića i kapetana Dragoslava Račića, a ne Han-Pijesak, gde se nalazio garnizon NDH. Pre toga je trebalo napasti predeo Borika, gde se nalaze zarobljeni partizani:

Borike i predio Borika ima se napasti ranom zorom (5 časova) 8 marta. (...) U selo Borike četnici su odveli 30 bosanskih partizana sa dvjema drugaricama. Oslobodite ih. Ako ih tamo ne nađete, raspitajte se gdje su ih odveli.

Nakon toga bi sledio napad na Vlasenicu, glavno četničko uporište:

Pretstoji pokret i napad na Vlasenicu, glavno četničko uporište. Tu se nalazi Dangić i Račić sa oko 200 bandita iz Srbije.

Tito potom obrazlaže zašto odustaju od napada na Han Pijesak, jer bi time pomogli četnicima, a ustašama bi otvorili put ka Vlasenici:

Što se tiče Han Pijeska stvari stoje ovako: ustaše su došle do sela Žljebova. Saznali smo da je iz Rogatice pošla jedna grupa od 500 hrvatskih vojnika ka Podromaniji. Mi vjerujemo da će oni biti upućeni ka Han Pijesku. Četnici su se povlačili pred ustašama, otvarajući put. (...) Mi smo imali namjeru da Prva brigada napadne iz Kusače Han Pijesak. Ali smo od toga odustali iz razloga: što bi došli u neposredan dodir i borbu s ustašama, dok bi četnici harali po pozadini; što bi mi na taj način bili pretstraža četnicima; što bi izgledalo da smo mi otvorili put ustašama ka Vlasenici.

Vrhovni štab na kraju ističe zašto je predviđeni pravac napada najbolji:

Predviđenim pravcem presijecaju se ove veze između Vlasenice i Srebrenice i hvata se veza na naš partizanski Birčanski odred, što je od velike važnosti. Sem toga mi sa jakom grupom približavamo se Drini i kao cjelina možemo upasti u Srbiju - centar žiže i rješenja glavnih pitanja.

Tempov izvještaj Titu

10. marta delegat vrhovnog štaba Svetozar Vukmanović Tempo izveštava Vrhovnog komandanta Tita da su četnici opkolili snage NDH u Han Pijesku:

Hrvatska vojska je prodrla na Han Pijesak i krenula u dva pravca: prema Olovu i Pjanovcu, gdje su razbijeni i povraćeni, i prema Vlasanici, gdje su takođe zaustavljeni. Sada se nalaze na Han Pijesku, a četnici su ponovo zauzeli položaje na Vidrićima i Zljebovima. To znači da su oni opkoljeni, ali to je vrlo slab obruč s obzirom da ih opkoljavaju četnici. Račić sa svojom »brigadom« ukopao se pred Han Pijeskom, dok se u Vlasenici nalazi glavni njihov operativni štab. Dangić se nalazi u Bratuncu. Jačina hrvatske vojske u Han Pijesku iznosi oko 700 vojnika i 2 satnije ustaša. To su vrlo male snage s obzirom na brojnu snagu četničkih četa koje ih opkoljavaju.

Na osnovu čitave situacije on predlaže da proleterske brigade napadnu Vlasenicu, pohapse četničke oficire i obrazuju partizanski front prema Han-Pijesku:

Mislim da bi trebalo odmah nastaviti sa kretanjem obje proleterske brigade u ranije naznačenim pravcima bez obzira što su ustaše na Han Pijesku. Mi bi spojili ova dva naša proleterska bataljona i pošli prema Vlasenici, pohapsili sve oficire i obrazovali front prema Han Pijesku.

U istom izveštaju Tempo obaveštava Tita da su četnici promenili taktiku prema muslimanima i pokušavaju da ih privuku sebi:

Račić se obratio pismom na Muju Hodžića (našeg komandanta muslimanskog bataljona) u kojem ga poziva u ime Dangića da pređe u četnike. Mi ćemo otštampati to pismo kao i naš odgovor. Pismo je vrlo karakteristično jar označava promjenu taktike četnika prema muslimanima.

Titova naredba protiv nastupa sa ustašama

12. marta vrhovni komandant Tito naređuje delegatu Vrhovnog štaba Tempu:

Treba sačekati razvoj situacije oko Han Piješka i Vlasenice. (...) Brzi marš ranije određenim pravcem ne bi bio celishodan ni s vojničke ni s političke tačke gledišta. To bi izgledalo kao druga bočna kolona ustašama. No, ako vođe pobegnu onda će trebati brza intervencija u naznačenom pravcu. Mi smo ostavili odrešene ruke našoj Proleterskoj grupi u pogledu akcija, jer ona izbliže posmatra događaje, prema tome morate se neposredno povezati s njom.

13. marta Vrhovni komandant Tito izdaje uputstvo operativnom štabu proleterske udarne grupe o predstojećim operacijama, napominjući da paralelni marš sa ustašama ne bi bio cjelishodan:

Vama ostavljamo potpuno odriješene ruke u pogledu rada na prostoriji Han Pijesak—Vlasenica—Srebrenica—Olovo. Napominjemo da smo naredili Štabu Istočne Bosne da mještanske jedinice blokiraju Olovo, i da se ne dozvoli prodor ustaša u pravcu Olova.

Kuda da uputite težište vašega rada: ka Vlasenici ili Romaniji i Olovu? To zavisi od činilaca koje na licu mjesta procijenite. Mi smo procijenili da paralelni marš s ustašama ka Vlasenici ne bi bio cjelishodan ni sa političke ni vojničke tačke gledišta. Stanovništvu bi izgledalo da sarađujemo s ustašama.

Ako »vođe« počnu da bježe, što mi vjerujemo jer ste im se dobro približili, onda se zaista nameće brzina rada ka Vlasenici i brzo organizovanje dobrovoljačke vojske. Hrvati će nastojati da se probiju ka Han Pijesku i tako pojačaju svoj garnizon za dalje akcije. Zbog toga partizanske akcije na putu ka Han Pijesku mogu dati izvanredne rezultate.

Prema naredbi Vrhovnog komandanta, trebalo je upasti u Han Pijesak, koji je bio pod četničkom opsadom, zatim napredovati ka Vlasenici jakim udarnim grupama. Svoje uputstvo zaključuje rečima: "Vrlo je važno da se početkom ovoga proljeća dočepamo važnih pozicija".

Napad na četnike kod Vlasenice

Partizani su nastupali sa parolom »da raščiste Nedićevce kojih ima dosta u Bosni«. Ljudstvo u četničkim odredima ih je primilo sa simpatijama, i odbijali su da se bore protiv njih, jer su Srbi:

Pojedini komandanti oficiri čim su saznali za prisustvo partizana pitali su svoje ljudstvo hoće li se boriti protiv njih i svi bez razlike, sem Račićevih, izjavili su da se neće boriti jer su i partizani Srbi, a oni su pošli da se bore samo protiv ustaša.

– Izveštaj majora Radoslava Đurića od 26. marta 1942. Draži Mihailoviću o situaciji u istočnoj Bosni i stanju četničkih jedinica

U Han Pijesku su bili utvrđeni domobrani (oko 700) i 2 čete ustaša, dok su u Vlasenici bili četnici (Dragoslav Račić). 16. marta u zoru su Prva i Druga proleterska brigada napale Račićeve četničke jedinice kod Vlasenice, dok su one vršile opsadu Han-Pijeska:

Račić je bio komandant opsade kod Han-Pijeska. Čim je saznao za partizane povukao je svoj odred (oko 100 lj.) ka Srebrenici i pozvao i druge u borbu protiv partizana. Njegovom pozivu odazvao se samo Dakićev odred (oko 100 lj.) i oni su poseli položaj kod s. Dervente. [...] Ali taj plan mu je propao, jer iste noći oko 1 čas Dakićev odred napustio je položaj na levom krilu Račića i otišao u Miliće, gde je sutra dan imao zajednički ručak sa partizanima.

– Izveštaj majora Radoslava Đurića od 26. marta 1942. Draži Mihailoviću o situaciji u istočnoj Bosni i stanju četničkih jedinica

Istog dana, 16. marta, usledila je žestoka Titova kritika i naređenje za trenutačno obustavljanje pokreta prema Vlasenici:

Već nekoliko dana nemamo od vas nikakvih vesti, iako ste bili dužni da se pobrinete da nas stalno obaveštavate o vašim pokretima i numerama. Kako izgleda, vi ste nepromišljeno izmenili naš i vaš prvobitni plan i krenuli u pravcu u kojem, ni u političkom ni u vojnom pogledu, niste smeli krenuti, tj. prema Vlasenici. Mi vam ovde nećemo pisati o tome od kolikih bi to katastrofalnih političkih posledica bilo za nas ako bi mi, paralelno sa ustašama, na istom terenu, vršili operacije koje su sada u ovom momentu apsolutno pogrešne.

I baš sada, kada vi krećete u nepravilnom pravcu, hrvatska vojska [domobrani] i ustaše vrše jaku ofanzivu od Prače prema Glasincu, a isto tako i od Podromanije prema Glasincu. Na čitavom tom frontu od Prače do Rogatice juče su vodile naše meštanske čete i Kraljevački bataljon žestoke borbe.

Iz svih gore navedenih razloga mi vam naređujemo da smesta obustavite vaš daljni pokret u pravcu Vlasenice i da se vratite na prostoriju gde ste bili, s tim da se primaknete bliže Podromaniji i uspostavite vezu sa mašim jedinicama kod Renovice. Kada se vratite na staru prostoriju, vi nas odmah obavestite i mi ćemo vam dati podrobnije zadatke. Ovo naređenje imate neodložno smesta izvršiti, bez svakog oklevanja, a o razlozima vašeg pokreta tamo mi ćemo razgovarati.

Partizansko zauzimanje Vlasenice i drugih gradova

Foča 9. maja 1942.

Unatoč Titovom naređenju za obustavljanje pokreta prema Vlasenici, Tempo ga 18. marta izveštava o oslobođenju Vlasenice. Četnički major Radoslav Đurić u izveštaju Draži Mihailoviću ovako opisuje ulazak partizana:

U Vlasenici su odmah objavili da su je oslobodili od petokolonaša, a pored toga pozvali su muslimanski svet da im javi imena oficira koji su ih maltretirali i ubijali.

– Izveštaj majora Radoslava Đurića od 26. marta 1942. Draži Mihailoviću o situaciji u istočnoj Bosni i stanju četničkih jedinica

Nakon zauzimanja Vlasenice, Tempo obaveštava Tita o uspešnom nastavku dejstava proleterske udarne grupe prema Han Pijesku i formiranju Vlaseničkog dobrovoljačkog odreda:

Situacija na frontu prema Han Pijesku znatno se popravila. Bataljoni se već uglavnom prikupili. Mi šaljemo patrole po selima te prikupljaju borce koji su se bili razbjegli kućama. Svi bataljoni na tom sektoru stavili su se pod našu komandu. Formirali smo novi Vlasenički N.O. dobrovoljački odred.

19. marta 1942. major Radoslav Đurić izveštava Dražu Mihailovića da je situacija u Bosni za četničke vođe teška, da seljaci neće da se bore protiv partizana, da su tražili pomoć Nedića i Ljotića:

Iz Bosne 19-III: Situacija ozbiljna. Partizani drže Vlasenicu i Miliće a opsaduju Rogaticu i Han Pijesak. Srebrenica i Drinjača u našim rukama. Prema Zvorniku samo naši odredi. Bosanci neće da se bore protiv partizana. Gde su partizani sa našim odredima, oficiri su morali napustiti odrede jer partizani ubijaju sve oficire koje uhvate. Račićev odred hoće da se bori ali je slab brojno. Partizani jaki 2000 ljudi. Iz Užica krenuo Matić sa 1000 ljudi ka Rogatici. Po odobrenju Nedića, Dangić danas na sastanku sa Koraćem. Dakićev odred prišao partizanima. Dangić uopšte nema svojih snaga za borbu. Doći će i Ljotićevci iz Bajine Bašte u pojačanje.

20. marta četnički major Đurić javlja pukovniku Mihailoviću da su pred partizanima napušteni Bratunac, Srebrenica i Drinjača i traži hitno pojačanje iz Srbije od 1000 ljudi.

29. marta Vrhovni štab NOP i DV Jugoslavije izdaje uput Operativnom štabu proleterske udarne grupe o daljim dejstvima na području Istočne Bosne:

Nas je veoma začudilo kako to da nisu naše direktive za vas stizale na vrijeme u vaše ruke. Tu će ipak trebati da se vidi na kome leži krivica. Mi se slažemo da je vaš pokret na koncu ipak bio pravilan i sreća je što se svršilo tako uspješno. No iz vaših pisama se vidi da je u političkom pogledu taj pokret imao i negativnih strana, jer je izveden u vrijeme kada su četničke jedinice vodile borbu sa ustašama kod Han Pijeska. (...) Po našem mišljenju, negativna strana vašeg pokreta prema Vlasenici može se jedino ukloniti na taj način da vi odlučno pristupite ka organizaciji likvidacije ustaša i Hrvata (domobrana) na Han Pijesku, pri čemu bi svakako morale sudjelovati i neke naše jedinice Brigade, već prema potrebi, i to bi onda zaista imalo dejstva protiv svake klevete na nas. Kada smo vam mi slali direktive u kojima smo bili odlučno protiv vašeg pokreta prema Vlasenici privremeno, mi smo onda mislili sa tim to, da je apsolutno pogrešno da se naše snage postave između ustaša i četnika, jer mi smo htjeli da sačekamo kako će se stvari dalje razvijati s obzirom na propale pregovore između Hrvata i Srba, [vođene] pod pritiskom Njemaca, o ustupanju 17 srezova Srbiji. Nama je ovog časa potrebno izbjegavati sve što bi moglo doprinijeti zbližavanju Nedića i Pavelića, a naprotiv učiniti sve da se sukobi između njih zaoštre, ako je to uopće moguće.

Ishod partizanskih operacija

Prema izveštaj majora Radoslava Đurića Draži Mihailoviću od 26. marta, partizani su ovladali celom teritorijom istočne Bosne gotovo bez ikakvog otpora:

Partizani drže sve do Drine, a mi smo se u poslednjem času (na 10 km ispred njih) prebacili u Srbiju. Dangić sa oficirima već je bio u Srbiji. Celom teritorijom su ovladali bez ikakvog otpora, sem manje čarke Račića kod Bratunca.

– Izveštaj majora Radoslava Đurića od 26. marta 1942. Draži Mihailoviću o situaciji u istočnoj Bosni i stanju četničkih jedinica

31. marta Tito obaveštava Operativni štab NOP i DO za Bosansku Krajinu o povoljnom razvoju situacije u Istočnoj Bosni:

Inače, opšti položaj u svim ovim krajevima postao je znatno složeniji. Dangić se potpuno slizao sa Nedićem i vrbuje po Srbiji vojsku tobože »protiv ustaša i Turaka« u Bosni, u stvari — protiv nas. Pokušavao je da dobije obećanje Nemaca da će mu dati vlast u 17 srezova Istočne Bosne ali zasad nije uspeo. Morao je ostati pri taktici prebacivanja svojih bandi preko Drine da pokuša faktički ostvariti svoju vlast — pa onda da nanovo pokuša. Njegovi prvi pokušaji (bili su opet i u Vlasenici!) jadno su svršili pojavom naših brigada koje su izbile čak na Drinu, a Dangić i komp. su opet jadno prebegli k Nediću.

Situaciju u Istočnoj Bosni riješili smo potpuno u našu korist, Očistili smo četnička uporišta: Vlasenicu, Miliće,

Srebrenicu, Bratunac, Fakoviće, Drinjaču. Jedinice smo formirali u dobrovoljačku vojsku. Rogatica, Han Pijesak i Olovo su blokirani.

– Titovo obaveštenje Operativnom štabu za Bosansku krajinu o situaciji u istočnoj Bosni od 31 marta 1942.

Nakon ovoga, četnička propaganda je širila u narodu kako su partizani zauzeli Vlasenicu kako bi je predali ustašama. U aprilu 1942. položaj četnika u Istočnoj Bosni stalno se pogoršavao. Oni nisu mogli da se održe u Drinjači koju su ustaše od njih uzeli 8. aprila.

Partizani su, nakon razbijanja četnika, u drugoj polovini marta koncentrisali snege oko Rogatice, Sokolca i južno od Han-Pijeska, i pripremili napad na Rogaticu, u kojoj se nalazio opkoljeni ustaško-domobranski garnizon. U noći 7/8. IV napali su ustaše i domobrane u Rogatici, ali bez uspeha, jer je ubrzo započela sveobuhvatna osovinska protuofanziva.

Osovinska protuofanziva

General Roata je izdao prve zapovesti za Borbenu grupu »Bader«. O taktičkim pitanjima saglasnost. Različita mišljenja o pitanju pregovora sa ustanicima. Nemci se čvrsto drže Sušačkog protokola: »nikakvi pregovori«. General Roata je, naprotiv, izjavio da pregovorima sa srpskim nacionalistima - ustanicima želi da ih isključi iz borbi za istočnu Bosnu, da bi ih tek kasnije savladao.

– Izveštaj komandanta Jugoistoka o pripremi operacije Trio od 28/29. marta 1943. godine

Početkom aprila 1942, usled jačanja partizanskih borbi u Bosni, Operativni štab Borbene grupe „Bader" je premestio svoje sedište iz Beograda u Sarajevo. Neposredno po partizanskom osvajanju istočne Bosne, od 8. travnja do 14. lipnja usledila je združena osovinska Operacija Trio, prva anti-ustanička operacija većeg obima u NDH, poznata kao Treća neprijateljska ofanziva. Njen prvi udar bio je usmeren ka rejonu Rogatice, koja je prema izveštajima bila uporište partizana:

Jure Francetić, zapovednik ustaške Crne legije.

Takođe je izveštavano da se u rejonu oko Rogatice nalazi ustanička grupa, jačine najmanje 1000 ljudi, partizani i jedna crnogorska proleterska brigada, naoružani puškama, mitraljezima, minobacačima i sa 1—2 topa. Garnizon u Rogatici — ostatak od dva desetkovana hrvatska bataljona — izdržava napade te banditske grupe. Ona je paralisala svaki sobraćaj na putu za Rogaticu, tako da se hrvatski garnizon i stanovništvo, moglo snabdevati samo vazdušnim putem.

– pregled kapetana Ernesta Vishaupta za april 1942.

Početak ofanzive bio je planiran za 15. april, ali je preuranjena akcijom ustaške „Crne legije“, koja je početkom aprila iz rejona Han-Pijeska prodrla u Gornji Birač i prostor luka Drine i do 9. aprila zauzela Vlasenicu, Srebrenicu, Bratunac i Drinjaču. Dangićeve četničke jedinice pretrpjele su težak poraz od ustaške Crne legije. Francetićeva Crna legija je izbila na reku Drinu i preuzele granicu NDH prema Srbiji, čineći teške zločine nad stanovništom:

Prelazak srpskih izbeglica skoro isključivo žena i dece preko Drine u Srbiju nije se delimično mogao sprečiti zbog slabo posednute granice na Drini. Hrvatske ustaške i milicijske snage poklale su veliki broj izbeglica koji su hrlili ka Drini, a delimično ih pobacali u reku.

Četnički vođa Dangić je u Srbiji tada pozivao na borbu protiv NDH, zbog čega su ga Nemci uhapsili u noći 10./11. travnja 1942. u mestu Rogačica blizu Bajine Bašte.

10. aprila je Operativni štab Borbene grupe „Bader" izdao „Operacijsku zapovest za nastupanje ka rejonu Rogatice", upereno prvenstveno protiv partizana, a protiv četnika samo u slučaju da pružaju otpor. Naređenje glavnog komandanta je glasilo da se uhvaćeni partizani odmah streljaju, a da četnici koji se ne opiru ne budu tretirani kao ustanici:

3.) Postupak prema ustanicima:

Četnici koji se ne odupiru savezničkim trupama ne treba da budu tretirani kao ustanici.

– Instrukcije komandanta operativnog štaba borbene grupe »Bader« od 10. aprila 1942. potčinjenim nemačko-italijansko-ustaškim jedinicama

U operativnom naređenju 718. nemačke pešadijske divizije za operaciju Trio se konstatuje da su se na području između Prače — Višegrada — Drine — Reke — Han-Pijeska — Gromila ponovo učvrstili ustanici (pre svega partizani). U istom naređenju se nalaže različito tretiranje ustanika:

1.) Neprijatelj:

Kao neprijatelja treba smatrati i tretirati:
a) Partizane - komunističke ustanike.
b) Četnike — nacionalne srpske ustanike (ukoliko pružaju otpor).
c) Četnike Dangića (ukoliko pružaju otpor).
d) Sve koji nisu iz mesta i takve stanovnike koji, prema izjavama, tek što su se vratili.
...
3.) Postupak prema ustanicima:
a) Ustanike koji su uhvaćeni s oružjem u ruci, kao i svakog koji se nalazi u njihovoj pratnji i podržava ih ili poseduje municiju, treba streljati.

b) Četnike koji se ne odupiru trupama ne tretirati kao ustanike.

– Zapovest 718. pešadijske divizije potčinjenim grupama za preduzimanje Operacije »Trio« od 14. aprila 1942.

Do 22. aprila, Nemci su u uvodnim borbama dostigli sa 718. divizijom liniju Bogovići-Han-Pijesak, sa 737. pukom liniju Gođenje-Slap-Višegrad, dok je ustaška „Crna legija“, između nemačkih snaga, dostigla liniju Han-Pijesak-Podžeplje. Sa tih položaja nemačke i ustaške snage prešle su u koncentrično nastupanje prema Rogatici, uz istovremeno nadiranje delova italijanske divizije „Pusterija“ od Pljevalja i Višegrada ka Čajniču i Goraždu.

U takvoj situaciji, Vrhovni štab odustao je od daljih napada na Rogaticu i naredio partizanskim snagama da se povuku na jug, prema Goraždu i Foči. Na taj način je nemačko-italijansko koncentrično dejstvo prema Rogatici prešlo u frontalno potiskivanje delova Prve i Druge proleterske brigade i nekih istočnobosanskih dobrovoljačkih jedinica sa severa na jug, a ostali delovi brigada usporavali su nadiranje divizije „Pusterija“ na pravcu Čajniče-Goražde, koje su Italijani zauzeli 24. aprila. Do kraja aprila neprijatelj je izbio u dolinu Prače. Jedinice nemačke 718. divizije, posle kraćeg prestrojavanja, prešle su 4. maja Praču i istog dana ušle u Goražde, dok su delovi divizije „Pusterija“ produžili nastupanje ka Foči. Time su, uglavnom, dejstva nemačkih snaga u istočnoj Bosni bila završena.

1. maja otpočela su dejstva divizije „Taurinenze“ i divizije „Alpski lovci“ od Sarajeva ka Kalinoviku, a 6. maja od Nevesinja, isto u pravcu Kalinovika. Savlađujući otpor Kalinovičkog partizanskog odreda, snage divizije „Taurinenze“ zauzele su 7. maja Trnovo dok su delovi divizije „Alpski lovci“ 8. maja prodrli u Ulog. 12. maja, delovi obe divizije susreli su se u Kalinoviku. Za to vreme, ojačani puk divizije „Alpski lovci“ i delovi divizije „Murđe“ vodili su bezuspešne borbe protiv jedinica Severnohercegovačkog odreda oko Gacka i Avtovca, dok su delovi divizije „Pusterija“ 10. maja prodrli u Foču, odakle se prethodno povukao Vrhovni štab sa Prvom i Drugom proleterskom brigadom.

Sredinom juna 1942. godine, završena je neprijateljska ofanziva. Osovinske snage su uspele da likvidiraju slobodne teritorije u istočnoj Bosni, Crnoj Gori i Hercegovini. Jedinice Dobrovoljačke vojske u istočnoj Bosni raspale su se.

Ubrzo po završetku združenih osovinskih operacija u Istočnoj Bosni, partizani su 15. juna napali ustaški garnizon u Vlasenici. Međutim, nakon pretrpljenih gubitaka od 17 mrtvih i 40 ranjenih, partizani su bili primorani da se povuku.

Vrhovni štab je krajem juna i početkom jula prešao u zapadnu Bosnu, gde će preneti težište borbe.

Baderovi izvještaji

20. marta, komandant udruženih osovinskih snaga u Trećoj neprijateljskoj ofanzivi, nemački general Paul Bader, u svom desetodnevnom izveštaju komandi Jugoistoka javlja:

Između hrvatskih komunista, ustaša i iz Crne Gore nastupajućih delova proleterske brigade izgleda da je postignut sporazum po kome se ove grupe ne bore jedne protiv drugih.

– Desetodnevni izveštaj Paula Badera od 20. marta 1942. komandantu oružanih snaga Jugoistoka

General Paul Bader posmatra kartu tokom antipartizanskih akcija u Srbiji 1941. godine.

31. marta, u sledećem izveštaju, Bader je primetio da se ustaše, domaći partizani i nastupajuće bande iz Crne Gore bore u Istočnoj Bosni rame uz rame protiv borbenih srpskih snaga pod Dangićevom komandom. On u izveštaju komandi navodi:

U rejonu južno od Zvornika povećala se aktivnost bandi. Naročito ustanici koji su prodrli iz Crne Gore, zajedno sa domaćim ustanicima, a mestimično i s pripadnicima ustaša, posle potiskivanja Dangićevih snaga, gospodare rejonom Drinjača — Bratunac — Srebrenica — Godomillje — Rogatica — Han-Pijesak — Vlasenica — Papraća.

– Desetodnevni izveštaj Paula Badera od 31. marta 1942. komandantu oružanih snaga Jugoistoka

10. aprila, u svom sljedećem redovnom izvještaju, general Bader javlja:

Izgleda da je četnička grupa Dangića teško potučena u borbama s hrvatskim oružanim snagama i ustašama, u sadejstvu s komunistima, tako da Dangić, po svoj prilici, nije više u stanju da postigne više od lokalnog uspeha. U Podrinju južno od Zvornika ustanici su potisnuti na liniju Drinjača — Đevanje — Kamenica. Pritisak ustanika na Rogaticu traje i dalje.

– Desetodnevni izveštaj Paula Badera od 10. aprila 1942. komandantu oružanih snaga Jugoistoka

20. aprila general Bader je izvestio nadređenog Komandanta u Solunu o uspešnom napredovanju hrvatskog potpukovnika Francetića protiv glavnine Dangićevih odreda i dodao:

Stanje na srpsko-hrvatskoj granici i dalje nejasno i zategnuto jer se partizani ne bore protiv ustaša nego samo protiv Dangićevih pristalica. Po podnetim izveštajima izgleda da su se borili sa hrvatskim komunistima protiv Dangića.

– Desetodnevni izveštaj Paula Badera od 20. aprila 1942. komandantu oružanih snaga Jugoistoka

30. aprila Bader je javio da su neuspešni napadi na Bratunac i Srebrenicu pokazali da ostaci Dangićeve grupe više nisu u stanju da postignu ni lokalne uspehe.

Tumačenja

Dragoljub Mihailović je na svom suđenju naveo borbe za istočnu Bosnu 1942. godine kao drugi slučaj kada su ga istovremeno napali okupatori i partizani (pored borbi za Višegrad 1943. godine).

Optuženi Mihailović: Bio je još jedan slučaj o kome sam pričao u 1942. Francetićeva Crna legija išla je u pravcu Vlasenice i Han Pijeska. Ona je napala naše snage a s leđa su napali partizani. Odbrana je popustila i posle toga nastalo je strahovito gonjenje naših odreda od strane Crne legije, koja je potpuno uništila taj kraj. Mnogo žrtava je bilo i to se završilo prebacivanjem velikog broja izbeglica u Srbiju.

Pretsednik: Je li živ Francetić?

Optuženi: Francetić je ubijen od partizana.

Neki ravnogorski autori ocenjuju da je nа slom četničkih jedinicа Jezdimirа Dаngićа „uticаlа tаktičkа sаrаdnjа između ustаšа i pаrtizаnа početkom аprilа 1942, kojа je trаjаlа oko dve nedelje. U tom periodu su ustаše dvа putа isporučile municiju pаrtizаnimа“.

Vidi još

• Ustanak u NDH
• Napadi na garnizone NDH

Vanjske veze

• Izveštaj majora Radoslava Đurića od 26. marta 1942. Draži Mihailoviću o vojno-politićkoj situaciji u istočnoj Bosni i stanju četničkih jedinica