Wikipedija

Borbe za Čačak 1941.

Partizansko-četničke snage su 1. oktobra 1941. oslobodile Čačak, a potom je formirana zajednička komanda mesta. Partizanski predstavnik je bio Milenko Nikšić (komandant Ljubićkog NOP odreda) a četnički — kapetan Bogdan Marjanović.[1]

Rade Azanjac govori na ustaničkom zboru u šumi kraj Čačka.
Zarobljeni nemački tenk od boraca Takovskog bataljona Čačanskog NOP odreda kod Rapaj brda 5. oktobra 1941.
Ratko Mitrović na zboru u oslobođenom Čačku, oktobra 1941. godine

Nakon oslobođenja Čačka, došlo je do četničko-partizanskog sukoba. U sklopu opšteg napada četnika na Užičku republiku, četničke snage napale su i partizane u Čačku.

Ubrzo potom, Čačak su ponovo okupirali Nemci.

Oslobođenje Čačka uredi

General Franc Beme, komandant Srbije, naredio je 28. septembra napuštanje Čačka, koje je obezbeđeno intervencijom motorizovane kolone iz Kraljeva. U samom Čačku nije bilo bitke sa Nemcima:

... sa sigurnošću zna da u borbama za oslobođenje Čačka nije poginuo, niti je ranjen ni jedan pripadnik partizana ni četnika. Tog 1. oktobra u Čačku je poginulo od bombardovanja nemačke avijacije devet građana. Pre toga, 24. septembra, na planini Jelici, gde je bio logor četničkih jedinica Nemci su izvršili artiljerijski napad poginula su četiri četnika, a jedan je drugog dana kao ranjenik umro u gučkoj bolnici. Bili su to: Antonije Biorčević iz Dragojevca, Radisav Đoković, Mirko Radulović i Momir Poledica iz Trešnjevice. Od bombardovanja nemačkih aviona na Zdravljaku na Jelici 29. septemra poginuo je i Gvozden Rosić, iz Rtiju.[2]

Neki navode da je prilikom oslobođenja Čačka zarobljeno 50 nemačkih vojnika[3], što drugi osporavaju:

Netačne su i tvrdnje da je pri oslobođenju Čačka zarobljeno 50 nemačkih vojnika... Savremenici znaju da je po oslobođenju Čačka u gradu ostao samo jedan nemački vojnik, koji se bio prikrio u zgradi gimnazije, u prostorijama gde je lagerovan ugalj...[2]

U kasarni u Čačku jeste bio smešten logor za zarobljene nemačke vojnike na ustaničkoj teritoriji, uglavnom zarobljene kod Gornjeg Milanovca.[4]

Nakon oslobođenja, u Čačku je uspostavljena zajednička partizansko-četnička komanda grada.

Četnički napad na partizane uredi

Glavni članak: Napad četnika na Užičku republiku
 
Protest protiv međusobnog ubijanja, Čačak novembar 1941.
 
Posle četničkog napada, građanke i građani Čačka protestuju noseći transparent sa natpisom: "Mi, majke, žene i sestre tražimo obustavu bratoubilačke borbe." Prema Dnevniku Vladimira Dedijera, četnici su pucali na kolonu.

Odbijanje naređenja za napad uredi

U Čačku je ubrzo došlo do borbi između partizana i četnika. Četnički napad na partizane u Čačku bio je predviđen da se izvrši u isto vreme kada četničke jedinice budu napadale Užice. Noću 1/2. novembra pukovnik Dragoljub Mihailović naredio je majoru Radoslavu Đuriću, komandantu četničkih snaga u opsadi Kraljeva, da "odmah u toku noći, pod okriljem mraka" napusti položaj prema Nemcima i napadne partizanske položaje u Čačku i okolini.[5] Trebalo je:

Zauzeti Čačak i obezbediti ga sa užičkog pravca. Partizansku komandu razoružati i poslati na Ravnu Goru.[6]

U to vreme, četnici i partizani su zajedno vodili borbe protiv Nemaca na frontu kod Kraljeva. Većina boraca četničkih odreda, kao i Đurić lično, bili su protiv ovakve Mihailovićeve odluke. Major Radoslav Đurić ovo naređenje nije izvršio, već je obavestio saborce iz Štaba Čačanskog partizanskog odreda o tome. Na posleratnom suđenju Draži Mihailoviću, major Đurić je govorio o tome zašto nije mogao izvršiti Mihailovićevu naredbu:

Nije se moglo izvršiti kada smo vodili jednu veliku borbu sa okupatorom gde su bile i zajedničke kolone i zajedničke ambulante i zajednički lekari i izmešane jedinice. Nije se moglo nikako dopustiti da se u toku borbe sa okupatorom napadne jedna strana jer su borci i jedne i druge strane bili za saradnju.[7]

– Radoslav Đurić

Štab Čačanskog partizanskog odreda je o ovome odmah izvestio Vrhovni štab NOPOJ, nakon čega je dogovoreno da major Đurić lično ode kod pukovnika Mihailovića i interveniše da povuče izdato naređenje. Mihailović je ostao pri svojoj odluci o napadu na Čačak. On nije bio zadovoljan ponašanjem majora Đurića, pa je u ličnoj belešci zapisao:

Đurić samo sa partizanima. Naređenje za deblokadu Kraljeva pokazao Molu i odgodio napad na Čačak za 3 dana pozivajući za to vreme komuniste na večeru. Posle toga oni napali. Jednoj četi partizana čak i vratio oružje. Da se više ne upotrebljava u srezu trnavskom.[8]

– Draža Mihailović

3. novembra 1941. usledila je nova Mihailovićeva zapovest za napad na partizane u Čačku.[9] Komandant četničkih odreda Čačak Bogdan Marjanović tražio je noću 3. novembra od poručnika Uroša Katanića da napadnu Čačak, ali on je izjavio da mu je ljudstvo umorno. Sutradan, 4. novembra poručnik Uroš Katanić je odbio još tri naređenja da zajedno sa kapetanom Bogdanom Marjanovićem povede svoje ljude u napad na Čačak.[10]

Konačno, pukovnik Mihailović je poverio zadatak napada na Čačak kapetanu Jovanu Deroku, komandantu artiljerije i načelniku Štaba četničkih snaga na kraljevačkom frontu.[11][12]

Partizansko preuzimanje grada uredi

 
Grupa boraca čačanskog partizanskog odreda na zaplenjenom nemačkom kamionu u borbama za oslobođenje Čačka.

Četničke snage, povučene sa kraljevačkog fronta, su usput napadali partizanska uporišta u selima između Kraljeva i Čačka. 4. novembra kod sela Samaile četnici su napali partizanski tenkovski vod, zaplenili tenk i ubili komandira voda Srećka Nikolića. Istog dana napali su i posadu partizanskih topova kod Mrčajevaca, zaplenivši topove. Istovremeno, Trnavski bataljon Čačanskog partizanskog odreda, takođe povučen sa kraljevačkog fronta, sukobio se sa četničkim predstražama kod Čačka.[13] Partizanske vođe su tom prilikom proglasili komandanta četničkih odreda Čačak Bogdana Marjanovića kao glavnog krivca i osudili ga na smrt (u odsustvu).[10] U samom Čačku, partizani su razoružali četnike i preuzeli vlast (pre toga je postojala zajednička komanda mesta).

 
Politički komesar Čačanskog odreda Ratko Mitrović govori borcima u Čačku.

Četnička strana navodi da su 4. novembra partizani u Čačku razoružali odred od 100 četnika, neke ubivši, nakon čega su ovladali gradom. Istoga dana partizani su pohapsili porodice četnika u Čačku i 7 oficira koji su zaostali u gradu.[14] Partizanska strana navodi da je hapšenje "desetak četničkih oficira i njihovih porodica" usledilo kao reakcija na hapšenje Momčila Radosavljevića, komandanta Čačanskog partizanskog odreda, koji je 5. novembra otišao u četnički štab na periferiji Čačka radi pregovora o smirivanju situacije.[15] 6. novembra 1941. komandant čačanskih četnika Radoslav Đurić piše političkom komesaru čačanskih partizana Ratku Mitroviću:

Na dan 4. ov.m. zloupotrebivši poverenje Četnika, partizani u Čačku su razoružali odred od 100 ljudi (četnika), kojom prilikom je poginulo više naših ljudi i tom prilikom zauzeli Čačak. Istoga dana jedinice partizana otvorile su vatru iz mitraljeza na odred četnika koji je trebao da uđe u Čačak, kojom je prilikom teško ranjen 1 oficir i više vojnika. Istoga dana partizani su pohapsili sve porodice četnika u Čačku i 7 oficira koji su zaostali u gradu.[14]

– Pismo komandanta četničkih odreda Čačak od 6. novembra 1941. političkom komesaru Čačanskog NOP odreda

U izveštaju Draži Mihailoviću od 6. novembra 1941. komandant četničkih odreda Čačak Bogdan Marjanović takođe govori o međusobnim hapšenjima u Čačku:

U samoj varoši Čačku partizani su ponovo pohapsili viđenije trgovce i oficire koji nisu uspeli da se izvuku. Njihov glavni komandant trupe zvani »Molo« kao i Vuk Stojić i Đurakić, komesari i mračni tipovi pored još dosta njihovih vođa uhapšeni su. Zato oni su sinoć pohapsili sve oficirske porodice u varoši.[10]

– Izveštaj komandanta četničkih odreda Čačak od 6. novembra 1941. Draži Mihailoviću o situaciji u Čačku

Derokov napad na Čačak uredi

 
Jovan V. Deroko, vođa četničkog napada na Čačak.

Ujutru 6. novembra 1941. godine je stiglo novo naređenje Draže Mihailovića za napad na Čačak, koji bi vodio Jovan V. Deroko uz podršku artiljerije:

»Nastanite što pre da ovladate Čačkom i kapetanu Deroku prenesite potrebno za ovo. Kapetan Derok treba sa 2/3 svoga ljudstva sa topovima, bornim kolima skinutim sa položaja kod Kraljeva da odmah ovlada Čačkom. Sa 1/3 da obezbedi pravac prema Raškoj i pravac Kraljevo—Čačak prelazeći u najuporniju odbranu na rečenim pravcima. Vrlo hitno.« [16]

– Naređenje Draže Mihailovića od 5. novembra 1941. za napad na partizane u Čačku

Partizani u Čačku su i dalje pokušavali da učine neke ustupke četnicima, sa željom da pregovaraju. Komandant četničkih odreda Čačak Bogdan Marjanović ovo je video kao znak slabosti, zaključivši da su "partizani obezglavljeni" i uplašeni pa je "sve to odbio postavljajući im zahteve za koje sam bio siguran da neće prihvatiti, jer bi to značilo njihovu kapitulaciju i polaganje oružja."[10] 6. novembra, Radoslav Đurić je prosledio Ratku Mitroviću ultimatum kojim se, između ostalog, traži:

1. Preformiranje partizanskih jedinica koje su dosada bazirale na političkoj osnovi u postojeće vojno-četničke odrede pod komandom pukovnika gosp. Draže Mihailovića, koji je zato naimenovan ukazom NJ.V. Kralja.
3. Ukidanje narodno-oslobodilačkih odbora.
4. Pošto je naša država monarhija, to svaki mora da prizna Nj. V. Kralja i da se za njega i otadžbinu bori protiv okupatora.
6. U vojničke redove ulazi se sa činom koji je imao u vojsci.

9. Rok odgovora do 16 časova danas.[17]

6. novembra 1941. godine u 16 časova započeo je četnički napad na Čačak. Jovan V. Deroko je poseo topovima položaj na Ljubiću u nameri da izvrši bombardovanje Čačka kojeg su držali partizani. Partizanska izvidnica otkrila je Derokov položaj, nakon čega je došlo do borbe na Ljubiću u popodnevnim časovima. U borbi je poginuo četnički komandant Jovan V. Deroko, nakon čega su partizani preoteli, odnosno povratili zaplenjene topove.[18]

7. i 8. novembra su vođene presudne borbe za grad. Tokom dva dana partizani su odbili nekoliko četničkih juriša na grad. Posle žestokih okršaja u zoru 8. novembra, partizani su uspeli da prinude četničke snage na povlačenje prema planini Jelici i Ravnoj gori. Obe strane imale su značajne gubitke.

U toku borbi partizani su zarobili veći broj četnika (obično se navodi 400 zarobljenika). Osim oficira i žandarma, svi su pušteni kućama, dok je manji broj pristupio partizanima.[19] Ovakva odluka bila je u skladu sa naredbom Vrhovnog štaba NOPOJ od 8. novembra 1941. o zabrani odmazdi i mučenja:

U vezi sa poslednjim događajima, u kojima su vojno-četnički odredi istupili sa oružanim snagama protiv partizanskih odreda - događaju se mnogobrojne pojave zverskog mučenja, prebijanje i ubijanje naših partizana i kurira od strane raznih okorelih zlikovaca koji se nalaze u tim odredima, upućuje se sledeće naređenje svim našim odredima:

I. Pod pretnjom smrtne kazne zabranjuje se odgovarati na te zločine postupcima koji nisu dozvoljeni u partizanskim redovima. a) maltretiranje, prebijanje ili bilo kakvo ispoljavanje lične mržnje prema zarobljenicima koji padaju u naše ruke. b) apsolutnoje nedozvoljeno maltretiranje i zlostavljanje stanovništva na onim područjima gde se vode borbe, iako ono nije naklonjeno nama.

Zarobljeni neprijateljski oficiri i vojnici imaju se stražarno sprovesti najbližim partizanskim komandama, koje će onda same preuzeti istragu protiv pojedinaca iz redova zarobljenika za koje se neophodno dokaže da su vršili bilo kakva zverstva ili nedela.[20]

Istovremeno četničke jedinice su napale partizane u G. Milanovcu i pripremale napad na Guču od koga su odustale zbog toga što su gučki četnici odbili da učestvuju u napadu (partizane u Guči napali su 19. novembra[21]).

Pozadina sukoba uredi

Glavni članak: Saradnja četnika sa snagama Osovine u Drugom svetskom ratu

Dok su četničke jedinice vodile ove borbe, Draža Mihailović je ugovarao sastanak sa predstavnicima nemačkih okupacionih snaga radi sporazuma o zajedničkoj borbi protiv partizana. U nemačkom izveštaju kapetana Matla svojim pretpostavljenima od 30. oktobra 1941. godine stoji da su razgovori sa predstavnicima Draže Mihailovića u toku, i da se njegovi odredi stavljaju na raspolaganje protiv komunista:

Četnički odredi jugoslovenske vojske pod komandom pukovnika Dragoljuba Mihailovića stavljaju se na raspolaganje za borbu protiv komunista u saradnji sa nemačkim Wehrmachtom.[22]

– Dražina ponuda Nemcima iz oktobra 1941.

Izvori uredi

  1. ↑ https://www.znaci.org/00001/4_14_1_9.htm
  2. ↑ 2,0 2,1 Radisav S. Nedović, Pantelija M. Vasović: ZATAMNjENA ISTINA, Čačak 2006. https://www.znaci.org/00001/38_9.htm
  3. ↑ Goran Davidović, Miloš Timotijević, Osvetljavanje istine. Dokumenta za vojnu i političku istoriju Čačka 1938-1941, Čačak, 2006.
  4. ↑ Goran Davidović, Miloš Timotijević, Osvetljavanje istine. Dokumenta za vojnu i političku istoriju Čačka 1938-1941, Čačak, 2006.
  5. ↑ Naređenje je citirano na suđenju D. Mihailoviću: »... 1) Odmah i u toku noći, pod okriljem mraka, povući glavninu naših snaga sa Kraljeva, ostavljajući najnužnije delove radi prikrivanja odsustva trupa pred neprijateljem. 2) Pravac kretanja Čačak. Raspored kretanja izvršiti lično, zauzeti Čačak i obezbediti ga sa užičkog pravca. Partizansku Komandu razoružati i poslati je na Ravnu Goru. 3) Drugi deo posade skinuti sledeće noći i rasporediti je tako, da razoruža partizansko osoblje i ljudstvo, ukoliko se ne bi dobrovoljno stavilo pod komandu Jugoslovenske vojske u Otadžbini...« Stenografske beleške, str. 407—409
  6. ↑ Живота Марковић, н.д, стр. 372.
  7. ↑ Миодраг Зечевић, Документa са суђења равногорском покрету, Београд, 2001, str. II/1399-1402.
  8. ↑ Arhiv VII, Ča, k. 1, reg. br. 17/3
  9. ↑ Arhiv VII, Ča, mf. Lok. muz. 2/749—752
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 Izveštaj komandanta četničkih odreda Čačak od 6. novembra 1941. Draži Mihailoviću o situaciji pred napad na Čačak
  11. ↑ Stenografske beleške, str. 407—409
  12. ↑ dr J. Marjanović, Prilozi, str. 212 i 312
  13. ↑ Istorijski arhiv KPJ, tom I, knj. 1, str. 258
  14. ↑ 14,0 14,1 https://www.znaci.org/00001/4_14_1_22.htm Pismo komandanta četničkih odreda Čačak od 6. novembra 1941. političkom komesaru Čačanskog NOP odreda povodom sukoba između četnika i partizana
  15. ↑ Opširnije, vidi istorijski arhiv KPJ, tom I, knj. 1, str. 257; Arhiv VII, ANOR, k. 1983, reg. br. 1—68/1.
  16. ↑ Naređenje Štaba četničkih odreda Čačak od 6. novembra 1941. za napad na partizane u Čačku
  17. ↑ Ultimativni uslovi sporazuma komandanta četničkih odreda Čačak od 6. novembra 1941. komandantu Čačanskog NOP odreda
  18. ↑ Istorijski arhiv KPJ, »Borba« 1941, Beograd 1949 — dalje: Istorijski arhiv KPJ — tom I, knj. 1, str. 267 i 258
  19. ↑ Милојица Пантелић, Радован М. Маринковић, Владимир Никшић, Чачански НОП одред "Др. Драгиша Мишовић", Чачак, 1982, стр. 220-227.
  20. ↑ Zbornik NOR-a, II/2, Beograd, 1954, str. 82.
  21. ↑ Arhiv VII, A NOR, k. 1983, reg. br. 1/1
  22. ↑ Извештај капетана Матла претпостављенима од 30. октобра 1941. о разговорима са представницима Драже Михаиловића

Vidi još uredi

Izvor: https://sh.wikipedia.org/w/index.php?title=Borbe_za_Čačak_1941.&oldid=41689807