Bakongo

Bakongo (ili narod Kongo) žive duž atlantske obale Afrike od Pointe-Noirea (u Brazzavilleu) do Luande. Krajem 20. vijeka brojali su oko 10,220.000 pripadnika.

Kongoanska djeca

Historija

Narodi Kongo migrirali su u svoju današnju domovinu tokom 13. vijeka sa sjeveroistoka pod vodstvom Wenea. Godine 1482. Portugalci su došli na obalu i Bakongo su s njima uspostavili diplomatske odnose koji su uključivali i slanje Bakongo plemića na portugalski dvor 1485. godine. Bakongo vođe su bili brzo preobraćeni od strane kršćanskih misionara te preuzeli portugalske dvorske običaje, pa su se često stvarali sukobi između sljedbenika kršćanstva i tradicionalnih religija. Godine 1526. Portugalci su prognani, ali su Bakongo narodi potom napadnuti od Jaga (Yaka) 1568. godine, pa su se morali obratiti Portugalu za pomoć. Kongo Kraljevstvo nakon toga nikada nije povratila svoju moć. Slijedećih godina Bakongo su se borili za i protiv Portugalaca, da bi konačno bili kolonizirani 1885. godine. Abako, politička stranka Bakongo naroda, igrala je važnu ulogu u nezavisnosti Konga 1960. godine.

Na svom vrhuncu, Kongo Kraljevstvo je nametalo poreze, prisilni rad i globe od strane svojih podanika kako bi se širilo. Povremeno su robovi, slonovača i bakar prodavani Evropljanima na obali. Važne luke bile su Sonyo i Pinda. Kada je Kongo Kraljevstvo bilo na svom vrhuncu političke moći u 15. i 16. vijeku, kralj, koji je bio muški izdanak Wenea, bio je apsolutni vladar. Birala ga je grupa guvernera, najčešće poglavari važnih porodica, a ponekad i portugalski službenici. Dvor je podržavala široka mreža službenika, a sam dvor su činili brojni muški rođaci kralja. Selima su obično vladali niži rođaci kralja koji su mu polagali račune. Sve vladine funkcije su se dobijale uz nadzor stručnjaka za rituale.

Kultura

Bakongo religija se temelji na štovanju predaka i duhova te igra značajnu ulogu u društvenoj i političkoj organizaciji. Bakongo kod sebe još čuvaju tragove kršćanstva koje su prihvatili u 16. i 17. vijeku. Raspela se koriste kao moćni talismani i simboli moći koji se prenose od poglavice na poglavicu; svaki Bakongo ima "Santu" ili kršćansko ime te se zove dom ili dona. Snažna je i tradicija prorokovanja i mesihanizma među Bakongoima, koja je u 20. vijeka dovela do porasta nativističkih, političko-religioznih pokreta, uglavnom ksenofobne prirode.

Najpoznatiji oblik umjetnosti iz ovog područja su nkisi predmeti, koji dolaze u svim oblicima i veličinama. Stratifikacija Bakongo društva je dovela do toga da se većina umjetničkih djela pravi za račun viših slojeva, pa su nkisi bili jedini oblik umjetnosti dostupan svima. Njihov jezik je dio benue-kongoanske grane nigersko-kongoanskih jezika.

Porijeklo se gleda kroz majčinu liniju, pa su tako grupirana plemena. Glavna karakteristika njihove društvene organizacije je fragmentacija: skoro svako selo je nezavisno od svojih susjeda, pa skoro ništa nije ostalo od drevnog Kongo kraljevstva.

Poljoprivreda

Bakongo uzgajaju cassavu, banane, kukuruz, slatki krumpir, kikiriki, grašaki taro. Industrijske kulture su kava, kakao, urena, banane i palmino ulje. Ribolov i lov se prakticira od strane nekih grupa, ali većina Bakonga žuvi i trguje u gradovima.

Povezano

• Kimpa Vita, prorokinja iz 17. vijeka, koju neki dan-danas štuju kao sveticu

Bakongo na Wikimedijinoj ostavi