Ariberto da Intimiano
Ariberto iz Intimiana (italijanski: 'Ariberto da Intimiano') ili Ariberto od Milana (Intimiano, cca. 970 - Milano, 16. januar 1045) bio je nadbiskup Milana od 1018. do smrti, poznat kao jedna od najuticajnijih ličnosti Italije, ali i po svojoj ratobornosti.
U junu 1025. je otputovao u Koblenz kako bi pružio podršku novoizabranom njemačkom kralju Konradu II, osnivaču Salijske dinastije. U zamjenu za crkvene privilegije je pristao Konrada okruniti Željeznom krunom Lombardije, odnosno učiniti kraljem Italije, iako su je lokalni plemići obećali Eudesu II od Bloisa. To je učinio 26. marta 1026. u Milanu, s obzirom da je u Paviji, tradicionalnoj prijestolnici langobardskih kraljeva Italije, još uvijek trajao ustanak. Godinu dana kasnije je otputovao u Rim te bio prisutan kada je 26. marta papa Ivan XIX okrunio Konrada za svetog rimskog cara. Na crkvenom sinodu je uspio ishoditi da milanska nadbiskupija ima prednost nad ravenskom. Potom je 1032. sudjelovao u vojnom pohodu koji je Konrad pokrenuo na Kraljevinu Arles, nastojeći osigurati nasljedstvo nakon smrti Rudolfa III od Burgundije.
Međutim, godine 1036/37. je došao u sukob sa Konradovim sinom Heinrichom III, nakon što je mladi car odbio podržati nadbiskupa u sporu sa valvassoreima, odnosno nižim plemstvom Sjeverne Italije. Tokom spora je Ariberto optužen da je provodio nasilje nad svojim vazalima i podanicima, kao i da je na silu otimao zemlju i imovinu ravenskom nadbiskupu. Car je zahtijevao da se Aribertu sudi; on je to odbio, držeći da je kao crkveni velmoža jednak caru. Kada je uhapšen, u Milanu je izbio ustanak, a Ariberto je iskoristio priliku da pobjegne. Heinrich nije moga pokoriti pobunjeni grad, pa je Ariberta odlučio ukloniti diplomatskim putem. Tako ga je papa Benedikt IX ekskomunicirao. Međutim, 1040. se u Ingelheimu pomirio sa carem, te je posljednje godine stolovanja proveo u miru.
