Antiantifašizam
Antiantifašizam (skraćeno antiantifa) je izraz koji u svome najširem smislu označava suprotstavljanje antifašizmu, odnosno njegovo omalovažavanje i negiranje.
U svom užem smislu se pod time podrazumevaju specifične aktivnosti pojedinaca i grupa radikalne desnice usmerene protiv antifašističkih organizacija sa levice, a koje mogu uključivati propagandu, zastrašivanje i nasilje, odnosno posebne "antiantifa" organizacije i grupe osnovane u tu svrhu.
U svom širem smislu može uključivati i nastojanja desničarskih intelektualaca, pisaca i publicista da se diskredituju antifašističke vrednosti i tradicije kroz izjednačavanje antifašizma sa komunizmom ili samim fašizmom, odnosno kroz radikalne antikomunističke stavove kojima se kao "manje zlo" nastoje rehabilitovati ili opravdati fašistički pokreti i ideologije.[1]
Razvoj pojma uredi
Termin „Anti-Antifa“ se prvi put javlja 1972. u Nation Europa, časopisu osnovanom od strane bivšeg pripadnika SS, Artura Erharta (Arthur Ehrhardt), u pokušaju da se antifašizam diskredituje kao represivna ideologija i politika represije. Zato je taj izraz, u užem smislu, svojstven za neonacistički pokret u Evropi, dok se, u širem smislu, njime označavaju širi kulturni i politički trendovi karakteristični za Istočnu Evropu nakon pada komunizma.[1] U nekim slučajevima se to odnosi na otvoreno odbacivanje antifašizma i revizionistička rehabilitacija fašističkih pokreta i organizacija u Drugom svetskom ratu, koji su posebno naglašeni u nekim delovima bivše Jugoslavije i postsovjetskim državama, gde su dobili i institucionalni oblik kroz implicitnu ili eksplicitnu podršku državnih vlasti.
Napomena uredi
- Sadržaj članka je preuzet iz publikacije Mesta stradanja i antifašističke borbe u Beogradu 1941–44. Arhivirano 2014-12-17 na Wayback Machine-u objavljene pod Creative Commons licencom.
Literatura uredi
- Todor Kuljić, „Anti-antifašizam“, Antifašizam pred izazovima savremenosti, (ur. Milivoj Bešlin, Petar Atanacković), Novi Sad, 2012, str. 55–68;
- Todor Kuljić, „Istoriografski revizionizam u poslesocijalističkim režimima“, Balkanski rašomon. Istorijsko i literarno viđenje raspada SFRJ, Beograd, 2002;
- Todor Kuljić, Prevladavanje prošlosti: uzroci i pravci promene slike istorije krajem XX veka, Beograd, 2002;
- Srđan Milošević, „O antikomunizmu kao izvoru legitimacije i ideološkom sadržaju tranzicionih društava“, Antifašizam pred izazovima savremenosti, (ur. Milivoj Bešlin, Petar Atanacković), Novi Sad, 2012, 71–78;
- Milan Radanović, „Zakonodavna politika Vlade Republike Srbije (2004–2011) u službi revizije prošlosti. Zakon o rehabilitaciji i njegova primena kao paradigma istorijskog revizionizma u Srbiji“, Antifašizam pred izazovima savremenosti, (ur. Milivoj Bešlin, Petar Atanacković), Novi Sad, 2012, 81–110;
- Milan Radanović, „Istorijska politika u Srbiji nakon 2000. godine“, Izgubljeno u tranziciji. Kritička analiza procesa društvene transformacije, (ur. Ana Veselinović, Petar Atanacković, Željko Klarić), Beograd, 2011, 258–303;
- Dubravka Stojanović, Ulje na vodi. Ogledi iz istorije sadašnjosti Srbije, Beograd, 2010.
Izvori uredi
- ↑ 1,0 1,1 „Mesta stradanja i antifašističke borbe u Beogradu 1941–44.”. Arhivirano iz originala na datum 2014-12-17. Pristupljeno 2014-10-25.