3D ili 3-D (trodimenzionalni) film ili S3D (stereoskopski 3D) film[1] je film koji pojačava iluziju percepcije dubine. Potiče od stereotoskopske fotografije, a nastaje tako da običan sistem kamera snima slike iz dvije perspektive (ili kompjuterska grafika stvara dvije perspektive u postprodukciji), nakon čega se specijalni projektori i naočale koriste za stvaranje iluzije dubine prilikom gledanja filma . 3D filmska tehnologija nije ograničena na kino-dvorane; televizijske emisije i direct-to-video filmovi su također koristili iste metode, posebno nakon razvoja televizije i Blu-ray 3D.

3D filmovi su u određenim oblicima postojali još od 1915. godine, ali su uglavnom bili na marginama svjetske kinematografije prije svega zbog izuzetno skupe opreme i složenih postupaka za snimanje i prikazivanje 3D filmova, kao i nedostatka standardnih formata. 1950-ih je američka kinematografija počela značajnije koristiti novu tehnologiju u nastojanju da se suprostatvi sve većoj popularnosti televizije, iako su takvi filmovi relativno brzo izašli iz mode. 1980-ih i 1990-ih je došlo do renesanse 3D filma, i to zahvaljujući popularnosti IMAX kino-dvorana i Disneyjevih tematskih parkova. 3D filmovi su postali uspješni tek 2000-ih i to zahvaljujući dotada rekordnom uspjehu filma Avatar krajem 2009. i početkom 2010. godine.

Izvori

uredi
  1. Cohen, David S. (15. IX 2009). „Filmmakers like S3D's emotional wallop”. Variety. 

Vanjske veze

uredi