Toranj šutnje

Toranj šutnje (perz. دخمه, dahma) je tip tradicionalne iranske građevine na kojima je provođena zoroastrijska praksa nebeskih pogreba, odnosno izlaganja trupla pticama lešinarima. Ova vrsta sahrane potječe iz starog vijeka i ovjerena je u starogrčkim djelima odnosno arheološkim iskapanjima, a u drevnom zoroastrijskom Vendidadu opisana je kao jedini ispravni način pogreba. Nasuprot tome, spaljivanje mrtvih smatralo se obeščaćenjem svete vatre i čak je kažnjavano smrću. Blaže kazne postojale i za ukapanje, a tlo u kojem su mrtvaci ukopani smatralo se pročišćenim pedeset godina nakon obavljenog pogreba. Usprkos pravilima, inhumacija je i dalje bila česta praksa, naročito u centralnoazijskim regijama s većinskim nomadskim stanovništvom. Sami tornjevi najčešće su ovalnog tlocrtnog oblika i podizani na planinskim vrhovima ili brdima u blizini gradova, a veličina im varira od manjih primjera s dijametrom od nekoliko metara do monumentalnih među kojima su najpoznatiji oni kod Jazda. Osim u Iranu, ove građevine mogu se naći i diljem Indije gdje žive Parsi. Iz epidemioloških razloga, praksa je u Iranu zabranjena tokom 1970-ih, neposredno prije revolucije.

Toranj šutnje kod Jazda

Povezano

• Zoroastrizam

Literatura

Toranj šutnje na Wikimedijinoj ostavi

• (en) Boyce, Mary (31. 10. 2011). Corpse. Encyclopædia Iranica. New York: Columbia University. 
• (en) Grenet, Frantz (15. 12. 1989). „ii. Remnants of Burial Practices in Ancient Iran”. Burial. Encyclopædia Iranica. New York: Columbia University. 
• (en) Russell, James R. (15. 12. 1989). „iii. In Zoroastrianism”. Burial. Encyclopædia Iranica. New York: Columbia University.