Srpskoslavenski jezik

Ne poistovećivati sa Slavenosrpskim jezikom.

Srpskoslovenski jezik je naziv za srpsku redakciju staroslovenskog jezika. Ova norma srpskog književnog jezika se koristila do ulaska ruskoslovenskog u upotrebu u XVIII veku. Ranije je smatrano da se ova norma razvila u Zeti i Zahumlju, na prostoru sa koga potiču najstariji sačuvani spomenici stvarani ovom redakcijom, ali se danas, na osnovu nekih jezičkih pojava^[1], smatra da se ona razvila mnogo istočnije, bliže prvim centrima slovenske pismenosti na Balkanskom poluostrvu, Ohridu i Preslavu. Srpskoslovenski jezik uključuje tri redakcije, odnosno ustaljena pravopisa:

zetsko-humski, koji je bio najstariji i korišćen je u Raškoj (do početka XIII veka) i Bosni (do njenog pada, sredinom XV veka)
raški, koji je nasledio staroslovenski u Raškoj i bio u upotrebi do prvih decenija XV veku
resavski, koji je nastao u XV veku

Najstariji sačuvani pisani spomenici, sa kraja XII veka, već tada svedoče o postojanju srpske redakcije. Pored srpske redakcije staroslovenskog, u upotrebi je tokom ovog perioda bio i narodni jezik (nazvan i starosrpski jezik), koji se mahom javlja u pismima i pravnim dokumentima, a ponekad i u književnim delima. Najstariji sačuvani spomenik pisan narodnim jezikom je povelja bana Kulina (1180—1204) upućeno Dubrovčanima, iz 1189. godine.

Pozajmljenice iz ovog jezika, kao i staroslovenskog uopšte, nazivaju se crkvenoslovenizmi.

Najstariji sačuvani spomenici uredi

Najstariji spomenici staroslovenskog jezika sa srpskim crtama, pisani glagoljicom:

Najstariji spomenici staroslovenskog jezika sa srpskim crtama, pisani ćirilicom:

Temnićki natpis (X—XI vek)
Humska ploča (X—XI vek)
Ploča sudije Gradiše (XII vek)
Natpis na ploči u Policama kraj Trebinja (druga polovina XII veka)

Najstarije sačuvane knjige srpske redakcije staroslovenskog jezika:

Miroslavljevo jevanđelje (oko 1185)
Vukanovo jevanđelje (1197—1199)
Parimejnici iz prve polovine XIII veka (Beogradski, Hilandarski i Petrovgradski)
Bratkov minej (1234—1243)
Trebnik (kraj XIII veka)
Zbornik popa Dragolja (početak XIV veka)

Vidi još uredi

Reference uredi

↑ Jedna od njih je prelazak glasa l u dvoglas lu (npr. slnce postaje slunce), koji i danas postoji u govorima Srba u tom kraju, a nije postojao u zapadnim srpskim govorima, iako se javlja u najstarijim sačuvanim pisanim spomenicima. (Jovan Deretić, „Istorija srpske književnosti“ (četvrto izdanje), Beograd, 2007. ISBN 978-86-86003-45-4 )

Literatura uredi

Jovan Deretić, „Istorija srpske književnosti“ (četvrto izdanje), Beograd, 2007. ISBN 978-86-86003-45-4
Grković-Mejdžor, Jasmina (2011). „O formiranju srpske redakcije staroslovenskog jezika”. Đurđevi stupovi i Budimljanska eparhija: Zbornik radova. Berane: Episkopija budimljansko-nikšićka. str. 43–51.

Spoljašnje veze uredi

Aleksandar Milanović, „Srpskoslovenski jezik - suštastveno“ (vaspostavljanje i opšti saveti), 2004.
Zoran Ranković, „O srpskoj redakciji staroslovenskog jezika^[mrtav link]Šablon:Mrtva veza“
Pravo blago u biblioteci („Politika“, 15. maj 2011)

[1] Jedna od njih je prelazak glasa l u dvoglas lu (npr. slnce postaje slunce), koji i danas postoji u govorima Srba u tom kraju, a nije postojao u zapadnim srpskim govorima, iako se javlja u najstarijim sačuvanim pisanim spomenicima. (Jovan Deretić, „Istorija srpske književnosti“ (četvrto izdanje), Beograd, 2007. ISBN 978-86-86003-45-4 )

[1]