Mim
Mim (grč. μῖμος, lat. mimus) je u antičkoj Grčkoj i Rimu bio kratak, uglavnom komičan i često frivolan monolog ili dijalog, u kome je iznesen neki događaj iz svakodnevnog života ili je predstavljen neki zanimljiv društveni tip, a ponekad su uzimani i motivi iz mitologije.
Mim nastaje kao improvizacija, sa vrlo jednostavnom improvizacijom i galantnim motivima, među kojima se kao veoma čest isticao brakolomstvo. Kasnije dobija određeniju formu i u Rimu se približava palijati i togati.
Najstariji predstavnik književne mimske poezije kod Grka bio je Sofron iz Sirakuze, koji je mimu dao umetnički oblik i svoje mime podelio na muške i ženske prema likovima koji su se u njima javljali. Od Sofronovih mima sačuvano je oko 100 fragmenata i nekoliko naslova, koji ponekad imaju oblik cele ili eliptične rečenice, npr. Žene koje kazuju da skidaju mesec ili Plašiš ljubavnike i sl. Koliko se vidi iz fragmenata, mimi su bili napisani u prozi, najverovatnije zato da bi bili što bliži svakodnevnom govoru. Jezik je bio narodni dorski dijalekt. Prema vestima iz antike, Platon je s velikim uživanjem čitao Sofronove mime, a Aristotel ih je, zbog njihove kratkoće i jezgrovitosti, smatrao bliskim sokratskim govorima. Ove vesti, pa i samo Platonovo ugledanje na Sofrona pri sastavljanju dijaloga, govori o velikoj umetničkoj vrednosti Sofronovih mima. Mim je kao književna vrsta imao još više uspeha u helenističko doba, kada su ga razvili Teokrit i Heronda.
U Rimu je mim bio poznat od kraja 3. ili početka 2. veka stare ere, kamo je došao iz grčkih kolonija u južnoj Italiji i poprimio oblik dramske predstave. Bio je tako dobro prihvaćen među Rimljanima i drugim Italicima, da je postepeno sasvim potisnuo atelansku igru, a kasnije i klasičnu dramu. Za mimsku poeziju kod Rimljana karakteristične su lične i političke aluzije, te izvesno obilje u sentencijama, izrečenim kratko i zbijeno. U mimskoj drami igrali su i muškarci i žene, bosih nogu i bez maski karakterističnih za klasičnu tragediju i komediju. Mim se postepeno razvio u frivolnu farsu sa stalnim likovima muža, neverne žene, njenog ljubavnika i sluškinje. Jedan od popularnijih elemenata tzv. floralnih igara (ludi Florales) bilo je pojavljivanje na sceni golih glumica nazvanih mimae. U Rimu je mimska poezija svoj vrhunac doživela u Ciceronovo doba preko svoja dva izvrsna predstavnika.
Decim Laberije (106–43. st. e.), pripadnik viteškog staleža, bio je darovit pesnik, koga je Julije Cezar 46. godine naterao da sam kao glumac izađe na nadmetanje sa svojim protivnikom Publilijem Sirijcem. Na tom nadmetanju Cezar je pobedu Publiliju, a Lebrije je pretrpeo poniženje još i zato što je izlaskom na pozornicu automatski izgubio viteški status. Cezar mu je ipak taj status odmah i vratio tako što mu je poklonio viteški prsten. Sačuvan nam je i danas prolog Laberijev sa ovoga nadmetanja, i taj je prolog jedan od najlepših mesta iz rimske poezije. Od celokupnog njegovog dela, međutim, sačuvani su nam samo oskudni fragmenti. Poznato nam je 44 naslova njegovih mima, među kojima je bilo i stihova i proze.
Publilije Sirijac bio je rob, ali je zahvaljujući svom talentu i izvanrednom smislu za humor dobio slobodu. Bio je poznat i kao pesnik i kao glumac, a u svoje je mime uključio i elemente društvene i političke kritike. Od njegove poezije sačuvalo nam se oko 700 sentencija, iz velike zbirke sentencija koja je bila sačinjena nakon pesnikove smrti, i koja je verovatno trebalo da posluži kao školski udžbenik. Sentencije su originalne i veoma lepe, većinom pisane u jampskim senarima.
U doba Rimskog carstva mim je kao književna vrsta postepeno doprineo opadanju dramskom prikazivanju komedije, jer su carevi više voleli da finansiraju prikazivanje mima, koji su uživali ogromnu popularnost među građanima, koje je mimu privlačila njihova farsičnost i frivolnost. U rimskom svetu mim je konačno potisnut 502. godine nove ere.
Antički mim ne treba mešati sa modernim pantomimom, koji označava igru u kojoj se uloge tumače isključivo gestikulacijom i akcijom bez izgovaranja reči i uz pratnju muzike, premda je i jedan rani oblik današnjeg pantomima zapravo začet u antičkom Rimu, kamo su ga 22. godine stare ere uveli Pilad iz Kilikije i Batil iz Aleksandrije.