Lokeren
Lokeren je grad i općina od 42,703 stanovnika.[1] na sjeveru Belgije u Provinciji Istočna Flandrija.
Lokeren
| |
|---|---|
 | |
| Koordinate: 51°06′N 03°59′E / 51.100°N 3.983°E | |
| Država |  Belgija
|
| Regija | Flandrija |
| Zajednica | Flamanska |
| Provincija | Istočna Flandrija |
| Vlast | |
| - Gradonačelnik | Filip Anthuenis |
| Površina | |
| - Ukupna | 67.5 km²[1] |
| Stanovništvo (2022.) | |
| - Grad | 42,703[1] |
| - Gustoća | 632.6 stan. / km²[1] |
| Vremenska zona | CET (UTC+1) |
| Poštanski broj | 09[1] |
| Pozivni broj | 9160[1] |
| Karta | |
  Lokeren | |
Pored samog Lokerena koji je centar općine sastoji se i od naselja; Daknam i Eksaarde koja su kooptirana 1977.[2]
Geografske karakteristike uredi
Lokeren se prostire duž rijeke Durme[2], udaljen desetak km jugozapadno od Sint-Niklaasa.
Historija uredi
Taj kraj bio je naseljen još za neolita, za rimskih vremena duž rijeke Durme išla je cesta. Ali se ime Lokeren prvi put spominje tek 1114. godine. Za razliku od starijih to novo selo nalazilo se na desnoj obali Durme. Ono je sredinom 12. vijeka postalo je samostalna parohija, mjesto u kom su se stanovnici bavili poljoprivredom (uzgojem lana). Upravo to omogućilo je razvoj tekstilne industrije u 20. vijeku.[3]
Car Karlo V dodjelio je Lokerenu 1555. status trgovišta, ali mu to nije puno pomoglo jer se taj kraj tokom 16. i 17. vijeka našao na prvoj liniji fronta između protestantske Nizozemske i katoličke Španjolske, često sa strašnim posljedicama za lokalno stanovništvo. Nakon Francuske revolucije, taj kraj postao je dio novog Departmana Escaut, sa Lokerenom kao administrativnim centrom. To nije dugo potrajalo jer je već 1800. departman podijeljen pa je Lokeren postao dio Depatmana Dendermonde. Zauzvrat mu je Napoleon Bonaparte 1804. dodjelio status grada 1804.[3]
Privreda uredi
Sve do 1970-ih proizvodnja filca (materijal za šešire) i klaonice bile su među glavnim industrijama Lokerena. Danas grad ima raznovrsniju privrednu i kulturnu infrastrukturu.[3]
Danas 58% zaposlenih radi u industriji, uglavnom tekstilnoj, 37% u uslužnom sektoru a 5% u poljoprivredi.[2]
