Lecitin
Lecitin je organska materija biljnog i životinjskog porekla i spada u lipide. Sastoji se od hidrofilnih fosfatida i lipofilnih masnih kiselina. Savršen je emulgator koji omogućava spajanje inače nespojivih jedinjenja (npr. voda i masti) u relativno stabilne emulzije. Najviše ga ima u soji, žumancetu i telu čoveka.[1]
Zbog svojih osobenosti, lecitin ima široku primenu u prehrambenoj industriji, farmakologiji i dijetologiji. Za te potrebe se izdvaja iz zrnevlja soje koja sadrži oko 1% lecitina.
Na gotovo svakoj nalepnici nekog prehrambenog proizvoda, leka ili dijetetskog proizvoda u popisu sastojaka nalazi se i lecitin. Neizbežan je sastojak svih namirnica koje se rastvaraju u vodi ili nekoj drugoj tečnosti. Kao lek, lecitin utiče na smanjenje holesterola u krvi, deluje protiv gojaznosti i isušivanja kože. Koristi se čak i u tekstilnoj industriji gde se dodaje vlaknima kako bi tkanina bila što prijatnija za nošenje.
Ima primenu u zaštiti bilja kao fungicid. Deluje protiv prouzrokovača pepelnice i plamenjače, ali i protiv mnogih drugih bolesti.Preparati koji sadrže lecitine formulisani su kao koncentrati za emulziju (EC).[2]
Reference uredi
- ↑ Hugh Maclean (2008). Lecithin And Allied Substances. Joseph Press. ISBN 978-1443775694.
- ↑ EU Pesticides database-Active substances-Review Report 2020 English Lecithins Review report rev.4.pdf
Literatura uredi
- Hugh Maclean (2008). Lecithin And Allied Substances. Joseph Press. ISBN 978-1443775694.