Jevrejski ustanak protiv Heraklija
Jevrejski ustanak protiv Heraklija se odnosi na ustanak palestinskih i drugih levantinskih Jevreja protiv vlasti istočnorimskog (bizantskog) cara Heraklija koji je trajao od oko 613. do oko 625/628. odnosno sudjelovanje Jevreja na strani Perzijanaca u velikom bizantsko-perzijskom ratu od 602. do 628. O tim događajima postoje relativno oskudni podaci, uglavnom iz bizantskih izvora. Prema njima je nakon pobjede nad Bizantincima u bitci kod Antiohije 613. perzijski kralj Hozroje II stupio u savez sa Jevrejima preko mezopotamskog jevrejskog vođe Nehemije ben Hušiela te poslao vojskovođu Šahrabaraza u Palestinu, gdje je pomoć perzijskim trupama pružio jevrejski vođa Benjamin od Tiberijade. Uz Benjaminovu pomoć je Šahrabaraz 614. zauzeo Jeruzalem; Hozroje je potom prepustio Nehemiji i Benjaminu da vladaju Palestinom kao perzijski vazali. Njih dvojica su organizirali jevrejsku vlast te čak započeli planove da obnove srušeni Jeruzalemski Hram; s druge strane je nova vlast izazvala otpor palestinskih kršćana, koji su digli ustanak u kome je Nehemija ubijen. Jevrejski entitet je okončan kada su se između 625. i 628. u Palestinu vratile bizantske trupe; Benjamin je tada promijenio stranu, te, prema nekim navodima, čak pratio Heraklija u njegovom trijumfalnom ulasku u Jeruzalem. Heraklije je Jevreje na svoju stranu privukao obećanjem amnestije, ali ga je potom prekršio pod pritiskom fanatičnih kršćanskih redovnika, te su palestinski Jevreji godine 629. masakrirani ili prisilno pokršteni.
V. također uredi
Izvori uredi
- Katz, Shmuel. Battleground (1974), p. 97.
- The Persian conquest of Jerusalem in 614 compared with Islamic conquest of 638 .