Wikipedija

Dobrica Ćosić

Dobrosav - Dobrica Ćosić (Velika Drenova, 29. 12. 1921. - Beograd, 18. 5. 2014) bio je srpski književnik, akademik i nacionalistički političar koji je od 1992. do 1993. godine bio prvi predsjednik Savezne Republike Jugoslavije.[1]

Dobrosav Dobrica Ćosić
Добрица Ћосић
Dobrica Ćosić

Na dužnosti
15. jun 1992. – 1. jun 1993.
Predsjednik vlade Aleksandar Mitrović
Milan Panić
Radoje Kontić
Prethodnik položaj ustanovljen
Nasljednik Zoran Lilić
Na dužnosti
15. jun 1992. – 7. septembar 1992.
Prethodnik Branko Kostić
Nasljednik Suharto
Rođen/a (1921-12-29)29. 12. 1921.
Velika Drenova, Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca (danas Srbija)
Umro/la 18. 5. 2014. (dob: 92)
Državljanstvo srbijansko

U mladosti je bio komunist, a u drugom svjetskom ratu se borio u partizanima što je kasnije bila inspiracija za njegov književni opus. Od kraja 1960-ih se počinje suprotstavljati Titovoj politici, prije svega nezadovoljan ustavnim preuređenjem SFRJ, te postaje jedan od najpoznatijih političkih disidenata. Krajem 1980-ih je jedan od predvodnika i ideologa srpskog nacionalističkog pokreta u tadašnjoj Jugoslaviji, te pristaša Slobodana Miloševića, s kojim se razišao sredinom 1990-ih.

Ćosić se često navodi kao jedan od ideologa Velike Srbije.[2][3][4][5] Poštovaoci ga nazivaju „ocem nacije“[6], dok protivnici koriste taj izraz u ironičnom smislu.[7][8][9]

Dela

Kontroverze

Planska preseljenja i etničko čišćenje

Srpski akademik Dobrica Ćosić je često kritikovan zbog zalaganja za planska preseljenja stanovništva početkom jugoslovenskih ratova:

Moguća su planska preseljenja i razmena stanovništva što je najteže, najbolnije, ali je i to bolje od života u mržnji i međusobnom ubijanju.[10]

– Ćosić u Politici, 26.07.1991.

Čuveni francuski filozof i antropolog Edgar Moren je 1992. godine u pariškom Le Monde-u pisao otvoreno pismo Dobrici Ćosiću, predsedniku SR Jugoslavije, smatrajući ga jednim od najodgovornijih za "osvajanje životnog prostora i etničko čišćenje" tokom rata u Bosni i Hercegovini:

Požar koji preti da se proširi izvan Balkana već je doveo u pitanje evropsku građevinu. Ta Evropa koja želi da se gradi jeste Evropa koja otvara granice između naroda – to je Evropa koja bi se stvarala po uzoru na Bosnu i Hercegovinu koju ste uništili. Hoćete li da vas istorija pamti kao predsednika osvajača životnog prostora i etničkog čišćenja?[11]

– Edgar Moren

Godinama nakon rata, 2010. godine, Ćosić tvrdi da izvršeno etničko čišćenje „može za budućnost da bude pozitivno“:

I pored lične tragedije mnogih ljudi, i pored toga što je ljudski razmišljati o multinacionalnim državama u kojima se tolerantno živi i sa više nacionalnih manjina, današnje stanje Srba posle etničkih čišćenja za budućnost može da bude pozitivno, jer je reka Drina prvi put postala srpska reka i što će vremenom deo Bosne možda ipak pripasti Srbiji.[12]

– Ćosić u knjizi "Sećanja" Vladete Jerotića, 2010.

Stav o Albancima

Ćosić je u javnosti više puta istupao sa diskriminatorskim stavovima prema Albancima. Zbog navednog citata je protiv njega čak podnesena i prijava zbog širenja govora mržnje.

Taj socijalni, politički i moralni talog tribalnog, varvarskog Balkana, uzima za saveznika Ameriku i Evropsku uniju u borbi protiv najdemokratskijeg, najcivilizovanijeg, najprosvećenijeg balkanskog naroda - srpskog naroda.[13]

– Dobrica Ćosić o Albancima

Velika Srbija

Ćosića neki optužuju za velikosrpsku ideologiju. Ćosić sam tvrdi da nikada nije priznavao avnojevske granice[14], a u razdoblju SFRJ 1968. godine je pisao:

Svjedoci smo činjenice kako čak i medu srpskim narodom ponovo svijetli stari istorijski cilj i nacionalna ideja - ujedinjenje srpskog naroda u jednu državu.[15]

Zbog te tvrdnje, Ćosic je bio isključen iz Centralnog komiteta.[16] U srpnju 1989. godine on je govorio da bi se veliki dijelovi Hrvatske morali "vratiti" Srbiji.[17] U vreme raspada SFRJ Ćosić je pisao o istorijskom cilju ujedinjenja svih Srba u jednu državu:

To je pitanje sloboda i prava bivstvovanja srpskog etnosa u celini svog duhovnog, kulturnog i istorijskog identiteta bez obzira na sadašnje republičke granice i konstituciju Jugoslavije. Ako se ta sloboda i to pravo ne uvažava, onda nije ostvaren istorijski cilj srpskog naroda – ujedinjenje svih Srba u jednoj državi (...).[10]

2012. godine Ćosić u svojoj knjizi Bosanski rat o jedinstvenoj srpskoj državi piše sledeće:

Ako sam, dakle, do polovine 1991. i ja verovao u mogućnost zasnivanja državnog saveza srpskih zemalja, naime, globalnog referendumskog ujedinjenja teritorija koje naseljava srpska većina, razvoj događaja i naročito politika Evropske zajednice i Amerike prema rešenju "jugoslovenske krize" primorali su me da napustim ideju o državi kao savezu srpskih zemalja.[18]

– Ćosić u knjizi Bosanski rat

Negiranje zločina i genocida

Ćosić tvrdi da su muslimani ubijali sami sebe prilikom masakra u ulici Vase Miskina, da bi optužili Srbe pred svetom:

Zločin u ulici Vase Miskina, kada su pobijeni ljudi i žene koji su čekali u redu za hleb, što je bila muslimanska inscenacija da se prekine Lisabonski sporazum i za to optuže Srbi, da bi se pred svetskom javnošću imao "moralan" i "pravedan" izgovor za vojnu intervenciju NATO-a protiv Srba u Bosni...[19]

– Ćosić u knjizi Bosanski rat

Ćosić takođe tvrdi da su muslimani ponovo ubijali sami sebe prilikom masakra na Markalama, da bi opet "namestili" Srbima pred svetom:

Grozan događaj! Na sarajevskoj pijaci Markale minama iz minobacača ubijeno je šezdeset osam ljudi i stotinjak ranjeno. Naravno, optuženi su Srbi. Ako bi to bila istina, Karadžić, Mladić, Koljević, Krajišnik treba odmah da podnesu ostavke, Skupština Republike Srpske da osudi taj zločin i sve političke ustanove u SR Jugoslaviji moraju najoštrije da osude taj masakr civila... Moram da proverim ovu užasavajuću vest. Zovem prijatelja Gojka Đoga da čujem njegovo mišljenje jer on je prilično obavešten o zbivanjima u Bosni. "Ni govora o srpskom zločinu. To je muslimanska nameštaljka kao i ona pred pekarom, spremaju nam nešto opasno." Zovem Milorada Ekmečića jer on svaki događaj tumači znanjem i istorijom: "To varvarstvo nikako ne može biti srpsko. To je džihadsko. Samo se u islamskom svetom ratu tako svirepo za Alaha ubijaju i Alahovi vernici." To mi potvrđuje i Nikola Koljević, koji je rekao, čvrsto uveren, da je to muslimanski zločin. "Pred svaki pregovor oni serviraju po neki 'srpski zločin' i idu u Ženevu kao 'srpske žrtve'". General Mladić i svi sarajevski komandanti tvrde da srpski bacači nikako ne mogu da dobace do Markala.[20]

– Ćosić u knjizi Bosanski rat

Dobrica Ćosić je takođe poznat po negiranju genocida u Srebrenici, utvrđenog sudskim presudama:

Srbofobski, nesavesni i nekim interesom motivisani političari "međunarodne zajednice" - Amerike, Evropske unije i islamskih zemalja, pomoću svojih medija srpske zločine oko Srebrenice proglasili su genocidom... Međutim, i po mom mišljenju, postoje razlozi da se u džihadsku, hašku i tekuću političko-propagandnu "istinu" o Srebrenici ozbiljno posumnja... u Potočarima i Srebrenici nije izvršen genocid nego težak, bestijalan zločin nad zarobljenim Muslimanima, koji se mora osuditi i krivci biti kažnjeni.[21]

– Ćosić u knjizi Bosanski rat

Nasuprot masakra u Srebrenici, koji nije bio genocid, Ćosić navodi istinsko "genocidno zatiranje srpskog življa" koje se zbilo pre toga u okolini Srebrenice:

Pre masakra muslimanskih zarobljenika u Potočarima i okolini, polovinom jula 1995. godine, iz "zaštićene zone" Srebrenice muslimanska vojska pod komandom Nasera Orića ubila je na najsvirepiji način 3.262 srpskih žitelja i popalila i opljačkala više od osamdeset podrinjskih sela. U ovom genocidnom zatiranju srpskog življa učestvovala je i masa muslimanskih civila, seljaka. Bio je to 1992. godine pravi masovni pokret Muslimana za ubijanje Srba... Muslimanski seljaci u većini nisu ubijali Srbe oružjem nego sekirama, vilama, pajserima, motkama...[22]

– Ćosić u knjizi Bosanski rat

Mnogi od navedenih Ćosićevih argumenata su inače klasična tačka nacionalističke propagande.

Izvori

  1. ↑ "Preminuo Dobrica Ćosić", B92, 18.05.2014.
  2. ↑ "Bosanski rat": Ćosićeva rehabilitacija ratne politike devedesetih
  3. ↑ Kazaz: Tadićeva Srbija se ne odriče Ćosićeve ideologije
  4. ↑ Stevan Dedijer, Velika Srbija i mali glupi akademici
  5. ↑ „Reakcije na nove prijetnje Dobrice Ćosića: Zašto velikosrpski ideolog čuva Dejton?!”. Arhivirano iz originala na datum 2012-03-09. Pristupljeno 2012-04-20. 
  6. ↑ Zorica Vulić (2000-05-11). „Ko je ovaj čovek?: Dobrica Ćosić” (Serbian). Glas Javnosti. 
  7. ↑ „Palanačka filozofija“, Radio Slobodna Evropa, 24. avgust 2005
  8. ↑ „Treba li Srbi da se poklone papi“, Republika
  9. ↑ Svetlana Lukić, Svetlana Vuković (2007-03-16). „Injekcija za Srbe”. B92: Peščanik. Arhivirano iz originala na datum 2007-03-27. Pristupljeno 2012-03-19. 
  10. ↑ 10,0 10,1 Olivera Milosavljević, Upotreba autoriteta nauke: Javna politička delatnost SANU (1986-1992)
  11. ↑ Ćosićev de bello bosniaco
  12. ↑ Srpske blagodeti etničkog čišćenja
  13. ↑ 1 godina od podnošenja krivične prijave protiv Dobrice Ćosića
  14. ↑ http://www.helsinki.org.rs/serbian/doc/Dobrica%20Cosic%2002.doc
  15. ↑ Tomasevich, "The Serbian Question", str. 39.
  16. ↑ Povijest Bosne - Noel Malcolm[mrtav link]
  17. ↑ S. Ramet, Nationalism and Federalism, str. 244.
  18. ↑ Citati iz Ćosićeve knjige Bosanski rat
  19. ↑ Dobrica Ćosić, Bosanski rat (str. 99), Službeni glasnik, Beograd, 2012.
  20. ↑ Dobrica Ćosić, Bosanski rat (str. 159-160), Službeni glasnik, Beograd, 2012.
  21. ↑ Dobrica Ćosić, Bosanski rat (str. 266-267), Službeni glasnik, Beograd, 2012.
  22. ↑ Dobrica Ćosić, Bosanski rat (str. 268), Službeni glasnik, Beograd, 2012.

Vanjske veze

Izvor: https://sh.wikipedia.org/w/index.php?title=Dobrica_Ćosić&oldid=41749241